Jeanne's Weblog

Over mezelf en andere dieren

Goed zo, sterke arm

DE RIJP – De gemeente Graft-De Rijp gaat optreden tegen particuliere feestjes in natuurgebied de Eilandspolder.
Ook tegen illegale bouwwerken wordt actie ondernomen.
De gemeente Alkmaar levert de toezichthouders.

Sommige eilanden in het natuurgebied worden in het voorjaar en in de zomer gebruikt als particulier feestterrein.

,,Exacte cijfers hebben we niet, maar we hebben het idee dat het met enige regelmaat gebeurt’’, zegt Sandra Notten van de gemeente.
Graft-De Rijp – De Eilandspolder ligt voor een aanzienlijk deel in deze gemeente – wil paal en perk gaan stellen aan de feesten in het natuurgebied.
Notten: ,,Dit is in strijd met het bestemmingsplan en levert een grote verstoring op voor broedende vogels in het gebied.’’

(bron)

Oscar en Otje

Krap een week geleden haal ik Oscar uit de Opvang.
Een dag later heeft hij zelf de kennismaking met Otje geregeld en vinden ze elkaar leuk.

Het enige waarover ik me zorgen maak is dat hij niet enthousiast komt aanhollen om te eten.
Dat vind ik nog steeds vreemd.
Hij éét wel, weet ik intussen.
Hapje hier, hapje daar – verspreid over de dag.

Otje vindt Oscar érg leuk.
Ze heeft gerouwd om Jozef – heus.
Tijs heeft ze een week gemept en toen was het Liefde.
Daarna kwam Joost en daarmee was het meteen Liefde.

Ik hád me kunnen voorstellen dat ze met vier geliefden in twee maanden wat in de war zou raken.
Maar Otje vindt Oscar helemaal geweldig.
Ik denk: de leukste tot nu toe.
Niet dat ze een sloerie is.
Dat zijn menselijke normen en waarden.

Recensie La Straniera

On the occasion of the first performance of La Straniera in February 1829 the then 28-year-old Bellini wrote to his librettist: ‘My dear Roman. It went better than we could ever have dreamed of. We reached for the stars.’

The opera was back then, a great success. But it almost ended up being forgotten.
The reason could be that there was rarely a singer who could reach the extraordinary vocals needed.
But then she arrived, from the distance a quiet trill, which turned into a wonderful vocalisation enough to bring you to tears.

Slowly pacing from the left into the exquisite setting of the Goldener Musikvereinsaal in a crimson coloured dress – the Queen of the Belcanto! La Gruberova.

Lees hier verder.

Privé

Een buurvrouw belt op.
Ze heeft even geen PC en mag ze bij mij haar email checken.
Dat mag.
Maar liever aan tafel beneden op mijn laptop dan boven aan mijn PC.

Na een kwartier zegt ze dat ik het vooral moet zeggen als ze weg moet.
Ik stel voor dat ze thuis mijn laptop probeert aangezien die mogelijk op die enkele tientallen meters afstand nog mijn router kan bereiken.
Dat lukt niet
En in haar huis zweeft verder geen WiFi.

Een half uur later bedenk ik: ik heb nog een oude Dell met XP waarin je (anders dan in mijn ultrabook) de kabel van internet kunt duwen.
Ik breng ‘m langs en zij zegt: nee, dat kan niet, want haar internet is alleen voor haar PC.
Wat ik grappig vind en ik krijg haar zover dat we het tóch proberen en ja hoor, de Dell doet het.
En iets wil meteen wanneer de buurvrouw haar gmail gaat checken updaten en van alles installeren en ik zeg ‘doe maar’ en denk later: zelf zou ik dat hebben weggeklikt.

Nu logeert Dell bij de buurvrouw.
“Zo lang je ‘m nodig hebt!” zei ik.
Tevreden dat ik -stomtoevallig- laatst nog had bedacht dat ik ‘m up to date moest maken kwa virusscanner en malware.

Op die Dell staat een hoop persoonlijks.
En hij geeft toegang tot al het ándere persoonlijks van mij dat je kunt bereiken online.

Ik vertrouw de buurvrouw.
Ik weet dat ze niet op zoek zal gaan (of denk dat te weten want hoe goed ken je ooit een ander mens).
Maar toch heeft het iets vreemds: je computer uit handen geven.
Hoe veel meer privé kan iets immers zijn.

Kijk aan

“Het zou me niks verbazen als wij Brabanders – want ik ben er ook een – dankzij het gemanoeuvreer met onze tong om de mondholte verkleind te krijgen en een geruisloze g te produceren, zoveel soepelheid in die tong hebben verkregen dat we inmiddels ook de beste kussers van het land zijn, met wie het veel aangenamer zoenen is dan met harde-g-sprekers.”

Wim Daniëls, schrijver van Groeten uit Brabant

Heavens grow dark

Gisteren is de livestream van La Straniera met Edita Gruberova.
Ik zit klaar met een glas wijn en een stukje kaas (vergat helemaal te eten).

Ik heb mijn vinger op de ‘opname’-knop in Firefox maar de livestream laat zich niet opnemen.
Niet door mij en niet voor vele-andere(fans)n-met-mij.
Erger: de stream blijkt een haperende ramp.

Van de fans die er wáren horen we later dat ze ge-wel-dig was.
Een recensie is zuinigjes.
‘Wie komt om te juichen, zal juichen’- zoiets.

Vandaag delen we in de group foto’s en filmpjes van het applaus.
En enkele foto’s die we toch nog van de livestream konden maken voor we het kijken snikkend opgaven.

Net plaatst iemand een link naar een interview(tje).
Waaruit we o.a. leren dat ze
a) nog steeds een zanglerares heeft: Es handelt sich um Gudrun Ayasse, sie ist in München Gesangspädagogin und Stimmbildnerin – und sie arbeitet sehr an meiner Mittellage und am emotionalen Teil des Singens.
b) denkt over doorzingen tot zeker oktober 2015 wanneer de Wiener Staatsoper haar voor Anna Bolena wil hebben!
c) als hobby postzegels verzamelt: Ich sammle Briefmarken – Exoten, Blumen, Tiere…

Zodat ik nu helemaal opgewonden ben bij de gedachte dat ze NIET in januari 2015 al stopt, ik haar helemaal geweldig vind dat ze nog steeds een zanglerares heeft en niet lui achterover leunt omdat een Prima Donna Assoluta zoals zij natuurlijk álles al eens gedaan heeft en wel weet hoe ze het moet doen.
Maar vooral: ik me afvraag of wanneer ik haar weer om een handtekening stamel ik het durf haar dan ook een envelopje postzegels aan te reiken.

Na – zal wel niet, dat laatste.

Koppeling

Het idee was om Otje en Oscar geleidelijk door het gaas aan elkaar te laten wennen.
Maar Oscar doet niet aan ‘geleidelijk’ zodat hij gisteren via het dakje van 1 van de hokken over het gaas springt, 1x met Otje rollebolt dan een keer op elkaar wippen en: gekoppeld.

meeting2 e

Het enige waarin Oscar minder ondernemend was: eten.
Niet aan komen hollen, niet gretig toetasten.
Maar af en toe een hapje.

Na binnen anderhalve maand drie dode konijnen wat telkens begon met ‘eet niet’ vrees ik het ergste.
Normaal zou ik denken: mee naar de dierenarts.
Maar dit is een extreem nerveus en bang konijn en dat neem je niet ‘voor alle zekerheid’ mee naar de dokter – nog afgezien van dat vangen ervan niet eenvoudig zou zijn.
Bovendien: af en toe peuzelt het wel een enkel sliertje hooi.
Het is dus niet helemaal gestopt met eten.

Lilian van de Opvang gebeld.
Die komt met drie soorten voer én witlof (die ik zelf ook al had aangeboden maar toen wou Oscar niet).
Nu eet Oscar eerst van de witlof en dan ook nog Science Select.
Niks aan de hand dus.

Conclusie: ik ben “overdreven bezorgd”.

Help?

Maandagavond wordt de concertante uitvoering van La Straniera van Edita Gruberova ge-streamed.
Het is een bijzondere avond: die dag is het precies 45 jaar geleden dat ze voor het eerst op het operatoneel stond.

Dolgraag wil ik die uitvoering opnemen.
Dus oriënteer ik me op hoe dat moet.
En word al snel gek van de mogelijkheden met ‘het is heel simpel’ en dan minstens 15 handelingen die je moet verrichten na het installeren van het programma waarna het mogelijk niet lukt (want: hapert) of de vorm waarin het is opgenomen niet afspeelbaar blijkt.

Ik probeer een add-on van Firefox uit.
Die zegt idd dat hij heeft opgenomen maar hij speelt het niet af.

Ik doe een beroep op de Women on the Web waarvan ik onlangs ondanks twijfels of ze nog wel iets te bieden hadden toch het lidmaatschap heb verlengd.
Na 36 uur: geen sjoege.

Ik gooi het op twitter: “heb ik een lieve volger die maandag de stream van een concert van Edita Gruberova voor me wil opnemen? http://www.sonostream.tv”
Niks.

Dus gooi ik het nu hier.
Help.
Alsjeblieft.

Oscar

Oscar is aangekomen.
Zijn voorgeschiedenis: hij is op 17-11-12 in Heerhugowaard op straat gevonden.
Was mager en niet aaibaar maar niet extreem bang.

Na een tijdje is hij op de Opvang gekoppeld aan een konijn waarmee hij naar huis mocht maar 11 dagen geleden weer teruggebracht omdat hij te bang zou zijn.
Bang was hij inderdaad toen hij uit het hok werd gehaald.
Wegkruipen en stampen en tegenstribbelen.
In de auto trillen van angst.

Eenmaal hier in de ren was alle angst verdwenen.
Erg leuke nieuwe behuizing, vindt hij.
OGrappig al die huisjes en takjes en óók erg grappig dat andere konijn (dat zich pas na drie uur laat zien omdat Otje haar normale ‘ander konijn? hoezo ander konijn’-taktiek toepast).

Intussen hebben ze door de tralies aan elkaar geroken en elkaar een mep verkocht.
Dat was een half uur geleden.
Nu zit ieder konijn zich in het eigen deel rustig te wassen.