Couleur locale in Madrid
José en de fans
José Bros is een Spaanse tenor die in 1992 voor het eerst optrad met Edita Gruberova.
Hij is niet haar ‘vaste’ tenor maar ze zingen wel regelmatig samen.
In november zie ik hem voor het eerst in Baden-Baden.
In de concertante uitvoering van La Straniera.
De hard-core fans waar ik toen naast zat keken me in de pauze verwachtingsvol aan: had ik José niet fan-tas-tisch gevonden?!
Eerlijk gezegd: nee.
Maar ik voelde me in dat gezelschap zo onzeker dat ik vast iets vaags heb gezegd of wie weet zelfs gelogen.
Mijn indruk: hij zingt vooral hárd.
Eergisteren was ik dus voorbereid op ‘die valt tegen’.
Maar in deze rol viel hij me heel erg mee, in een duet met Sonia Ganassi zelfs méér dan mee.
Terwijl ik en velen met mij in de warme gang bij de kleedkamer van Edita staan te wachten, verschijnt opeens José Bros.
Veel fans, vooral vrouwen, duiken op hem af.
José kust elk van hen, jong of oud, mooi of lelijk, 3x teder op de wangen en praat even met ze.
Willen ze een handtekening? Tuurlijk! Nog één? Prima.
Op de foto? Ook al best!
Geduldig poseert José Bros en voert dan nog een kort afrondend gesprekje tot hij de vólgende vrouwelijke fan evenveel aandacht geeft.
Waarbij hij kijkt alsof hij niets fijner vindt dan met elk van hen van gedachten te wisselen en hij nog nooit zo verrassend is gecomplimenteerd als door jóu… ja, jóu.
Ik ben geen fan.
Maar zelfs op mij werkt het aanstekelijk.
Zal ik… aarzel ik.
Doe maar, zegt R.
Maar ik vind het toch te schijnheilig en volsta ermee het leuke Mexicaanse meisje dat zucht “I am so shy” in zijn richting te duwen terwijl hij al is weggelopen.
Vraag het maar! En ze vraagt en ze draaien zich naar mij om zodat ik met haar camera een foto neem en nee! wacht even! zeg ik – voor alle zekerheid nóg één.
Snel gekeken en: perfect gelukt.
Ik wou dat ik fan was van iemand die haar fans net zo lief tegemoet trad, dacht ik daarna.
Maar natuurlijk kan niet iedereen de charme hebben van de mediterrane man.
Via Overgangstergirls
Handtekeningen halen bij Edita
In Madrid kun je buiten bij de artiesteningang wachten op je idool, maar Zij ontvangt ook in haar kleedkamer direct na de voorstelling.
Zodat wij samendrommen in een smalle warme gang totdat de deur opengaat en wij 1 voor 1 oog in oog komen met de diva.
Vóór mij is een leuk Mexicaans meisje dat ik al eerder op haar verzoek heb gefotografeerd met de tenor José Bros die in de gang een rondje fans ‘doet’.
Ze vertelt Edita, die op een lage bank zit, dat ze haar “amazing” vindt en zegt dat ze het leuk zou vinden als Edita naar Mexico kwam.
Edita zet een handtekening en zegt niets.
Mag het meisje met Edita op de foto? Ja hoor.
Edita kijkt stralend naar het toestel dat dit keer R. in de handen is gedrukt.
Dan ben ik.
Ik leg 1 programma neer en vraag of ze dat voor mij wil tekenen: handtekening.
Ik leg nóg een programma neer en vraag of ze dat wil tekenen voor Marija die voor haar van Riga naar Wenen is gereden en geen handtekening kon vragen omdat zij, Edita, toen naar het grote jubileumfeest was.
Edita tekent mét opdracht ‘for Maria?’
Vraagteken betekent mogelijk dat ze niet zeker is van de naam.
Maar Marija, vertelt die op Facebook, wil er graag in lezen dat Edita haar een teken geeft dat ze moet nadenken over de richting van haar leven.
Nu leg ik Edita een fotocollage voor, formaat briefkaart.
Die heeft “Natalya uit de Oekraïne” voor haar gemaakt, zeg ik.
Wat strikt genomen niet waar is, Natalya maakte die voor *mij* en *ik* liet hem afdrukken voor Edita als verrassing voor Natalya.
Ik vertel dat Natalya zich niet kan veroorloven haar concerten te zien maar dat ze als droom heeft: een handtekening.
Edita tekent ‘for Natalie!’.
Met uitroepteken!
Ik, nu onstuitbaar, zeg dat ik óók een droom heb en dat is háár zo vaak mogelijk zien.
Edita overhandigt me het kaartje voor Natalya en zegt niets.
Pas buiten en pas een uur later denk ik: waarom heb ik niet gevraagd of ze ook *mijn* naam erbij wou zetten?
En: waarom kwam het niet eens in me óp te vragen of ik óók met haar op de foto mocht??
Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan.
Mijn idool krijgt opnieuw een prijs
De Slowaakse sopraan Edita Gruberova krijgt de Herbert von Karajan Musikpreis 2013.
De Herbert von Karajan Musikpreis is een van de grote internationale muziekprijzen, vernoemd naar de legendarische Duitse dirigent. Eerdere winnaars waren onder anderen de violiste Anne-Sophie Mutter, pianist Alfred Brendel, dirigent Valery Gergiev, sopraan Cecilia Bartoli en de Berliner Philharmoniker.
Het bij de prijs horende geldbedrag – 50.000 euro – moet door de winnaar worden besteed aan het stimuleren van jong talent.
(bron)
Joshua Tree, Californië
Madrid
R. en ik waren even naar Madrid.
Wat achtelozer klinkt dan het was.
We hadden kaartjes voor de concertante van Roberto Devereux met Edita Gruberova.
Eerste rij. Dichtbij het midden.
Edita was geweldig! de hele voorstelling was geweldig!
Dirigent om op handen te dragen, supporting cast van deels oude getrouwen als Sonia Ganassi en José Bros overtrof zichzelf.
Waar het kon een tussendoor-donderend-applaus en waar vallende stiltes alleen waren om te herademen had dit Spaanse publiek dat perfect door en ging dus niet tegen alle regels in klappen.
Foto’s! wouen we maken aan het slot.
Maar allebei faalden we jammerlijk.
Waarschijnlijk omdat we te nerveus te snel afdrukten en de camera niet de tijd gunden met weinig licht toch betrekkelijk scherp in te stellen.
Deze foto is van een andere fan van de voorstelling van 3/3 – links Edita, rechts José Bros
Woestijn Arizona
Joshua Tree National Park, Californië
Ontroerend
“Marina Abramovic and Ulay started an intense love story in the 70s, performing art out of the van they lived in.
When they felt the relationship had run its course, they decided to walk the Great Wall of China, meeting for one last time in the middle and never seeing each other again.
At her 2010 MoMa retrospective Marina performed ‘The Artist Is Present’, a minute of silence with each stranger who sat in front of her.
Ulay arrived without her knowing and this is what happened…”
http://youtu.be/s1H0IdwPCWY
Andy Devine Parade, Kingman, AZ
Techniek
Gisteren kijk ik een opgenomen Criminal Minds – dat is een serie die wordt uitgezonden op Veronica.
Vandaag schakel ik om half acht in.
De tv staat op Veronica, ik kies kanaal 3 (DWDD).
Niks.
Ik denk: batterijen leeg.
Maar wanneer ik op knopjes druk zie ik het Cisco-kastje wel sjoege geven.
Ik controleer alle kabels.
Ik haal de batterijen toch maar uit de afstandsbediening en duw ze er nog eens in.
Zinloos.
Ik probeer het Cisco-kastje te bedienen via de eigen knoppen.
Desnoods blijf ik hangen op Veronica maar het geluid moet écht harder.
Geen reactie.
Nóg een keer alle kabels gecontroleerd, eruit gehaald en weer aangedrukt.
Niks.
Ik ben niet-zo-blij.
[update: op de site van Ziggo staan tips en als niks lijkt te werken het aloude ’trek de stekker eruit’ en dat blijkt te werken]
Op de poort van de RK begraafplaats van Westbeemster
Beanbag
In Amerika koop ik een Garmin gps mét beanbag.
Even in mekaar klikken en daar staat m’n Garmin pront op het dashboard de weg te wijzen.
Wanneer ik in Nederland een nieuwe gps nodig heb wordt het een TomTom en die past niet op de Garmin beanbag dus koop ik daarvoor een eigen exemplaar.
Dat werkt niet met een ‘klik’ maar met een draaimechanisme.
Zet een kleefvoetje op de bag, draai dat aan en daar staat TomTom.
Althans – even.
Na pakweg een uur trilt hij zich los en lazert op m’n knie.
Thuis nog eens vastgemaakt, nu met plakband er overheen (lijm is meteen zo definitief).
Een half uur trillen: lós.
Of in elk geval scheef – dankzij het plakband.
Google geraadpleegd.
De meeste mensen zijn tevreden, enkele hebben hetzelfde probleem.
‘Beetje natmaken’ is een advies.
Helpt niet.
Toch maar lijmen dan?
Moapa, NV
Sally naar Heiloo
Bij het laatste bezoek aan de dierenarts zegt die dat Sally nooit meer buiten zal kunnen wonen.
In elk geval niet in een ren zoals de mijne.
Zodat ik gisteravond aan mijn contact bij de knaagdierenopvang schrijf dat ik niet meer weet wat ik moet doen en dat het misschien beter is als Sally elders gaat wonen maar dat ik zeker wil weten dat dit niet-lieve niet-aaibare gromkonijn goed terecht komt.
Lilian schrijft terug: wij hebben een scandinavische zalf voor sledehonden.
Daarmee kunnen zulke wondjes worden verzorgd.
Hebben ze goede ervaringen mee.
En: het kan ook nog een schimmel zijn.
En als het toch niet lukt haar beter te maken (zodat ze terug kan naar mij) dan zoeken wij een goed huis voor haar.
Vandaag Sally bij R. opgehaald en naar Heiloo gebracht.
Gezien hoe ze met de pootjes in een sopje tegen schimmel werd gedompeld (heftig tegenstribbelend).
En toen gehuisvest in een klein hok.
Wat mogelijk maar kort is.
Want morgen komen er andere hokken.
Arme Sally.
Ik voel me schuldig wanneer ik haar nu alwéér in een ander hok achterlaat met alwéér goede bedoelingen.
Onzin natuurlijk. Weet ik ook wel.
Maar ik heb zo te doen met dit wezentje dat bijna twee maanden geleden tijdens het ontbijt ruw is weggerukt uit haar ruime ren wég van haar maatje.
Veyo, Utah
Quartzsite, AZ
Tashi
Vandaag mocht ik weer Tashi uitlaten – 2x.
Ze was allerliefst en wierp zich op haar rug voor knuffelen (=submissive maar niet kalm gezien de opgewonden kwispel).
Ze wou beide keren plassen.
Ze rende een paar keer de tuin rond en wou *even* spelen met de bal.
Toen holde ze naar binnen en van búiten zag ik dat ze met de poten hebberig op de tafel stond waar de hapjes op lagen maar toen ik het huis binnen kwam nam ze extra afstand en kéék alleen nog maar:
ik? bijna op tafel gesprongen? welnee, joh!
Lyda had 2(!) minisnoepjes op tafel klaar gelegd en wat dunne staafjes.
Maar Tashi en ik zijn niet gek dus kreeg ze ook 1(!) dikkere staaf uit het kastje naast de tafel.
Dat was bliss! pure bliss!
