Jeanne's Weblog

De bel gaat.

Een buurvrouw.
Ze wil me wat vragen.
Verderop ligt een Turkse tortel doodgereden en mag ze die begraven in mijn tuin.

Het aardige antwoord is: natuurlijk.
Maar zelf begraaf ik dode vogels ook niet in mijn tuin (ik kan wel aan de gang blijven) dus stel ik voor: de groene bak.
De mijne staat al aan de straat en er kan best een dood duifje bij.

De buurvrouw is verbaasd.
Dat had ze van deze dierenvriendin niet verwacht.

Maar voor mij is het dierenleven, ook dat van mijn eigen dieren, echt voorbij wanneer het voorbij is.
Ze leven voort in mijn hart maar ik begraaf zelden.

Klein grut gaat in de groene bak, iets groter grut via de dierenarts in de vernietiger.
Een uitzondering maakte ik voor Eebje.
Die ligt in de tuin begraven.

Een uitzondering zal ik ook maken voor Guus.

Het leven zou makkelijker zijn als ik *niet* Edita Gruberova als hard drug had.
Makkelijker emotioneel (omdat ik haar dan niet zou MOETEN zien) en makkelijker financieel (omdat dat zien niet goedkoop is).

Toevallig linken in div. groepen op Facebook vandaag mensen naar andere uitvoeringen van Lucrezia Borgia die R. en ik in München met haar zagen.
Een link naar Sutherland in Covent Garden in 1980.
Een link naar een recente uitvoering in Brussel.

Ik bekijk ze allebei.
Stiekem hopend dat ik zal denken: Sutherland was toch wel beter.
En: die sopraan in Brussel, daar kwam Edita niet bij in de buurt.
Om te kunnen concluderen dat ze toch niet ‘all that’ is.
Zodat ik kan afkicken van de drug.

Maar Sutherland, nooit een groot actrice, is hier ook kwa stem voorbij haar prime en waar Gruberova de stemperikelen kan compenseren door geweldig acteren dooft de vlam bij Dame Joan dan op beide fronten.

Ook even Brussel geprobeerd.
Weet niet eens wie de sopraan is maar wobbel-wobbel doet ze al in de eerste noten.
Weg ermee.

Edita is dus écht ‘all that’.
En méér.

Normaal ga ik 1-2 x per jaar vier weken naar Amerika.
Deze winter kwam daar in januari een heen-en-weer-trip naar München bij.
Om Edita Gruberova te zien in Lucrezia Borgia.
En zes weken eerder al -ongepland maar me wat in de maag gesplitst- een heen-en-weer-trip naar Baden-Baden.
Om Edita Gruberova te zien in La Straniera.

Vorige week nóg een heen-en-weer-trip nu naar Madrid omdat ik na Edita Gruberova in München haar absoluut snel opnieuw moest zien en ik me 1 dag kon inhouden en toen toch kaarten bestelde voor de 1e rij van het Teatro Reale voor Roberto Devereux.

Baden-Baden was ‘gedoe’: vliegen, bus naar ander terminal, trein, trein, taxi.
En dat alles de volgende dag weer terug.
München was ‘nachtmerrie’: het was de dag dat door sneeuw vluchten uitvielen en toen vertraagd waren zodat R. en ik nét op tijd voor de voorstelling aan kwamen maar toen stal Zij mijn hart en bij de handtekeningen erna nóg een keer.
Wat de reden was dat ik *echt* ook in Madrid haar moest zien.

Over 48 dagen ga ik naar Amerika.
Waar ik nog amper over heb kunnen nadenken omdat ik steeds naar Edita ging.
Aangezien ik anders dan -schijnt het- andere vrouwen een kluns ben kwa multitasken en ook totaal niet in staat tot multidoen en multivoelen.

In mijn hoofd spookt nu ‘Boedapest’.
Waar Zij op 10 september Anna Bolena zingt.
De opera die ik na Roberto Devereux de mooiste vind.

Maar óók in september ga ik weer naar Amerika.
Zodat ik vrees voor verwarring door verdeelde aandacht.
Maar vier dagen terug met alle indrukken van Haar nog op mijn netvlies en oorvliezen denk ik: ik moet haar weer horen – zo snel als kan.

Omdat ze inderdaad, zoals een Italiaanse fan in een documentaire zei, is als een ‘droga’.
Een drug.
Een hard drug.
Met als gevolg érnstige onthoudingsverschijnselen als je die niet regelmatig tot je neemt.