Jeanne's Weblog

Ik wéét (en zit daar ook niet elke dag over te simmen) dat ik veel mensen kwijt ben.
Mijn ouders, mijn grootouders (wat niet zo raar is op mijn leeftijd), mijn man, mijn beste vriend en dan nog wat vriendinnen die ik ‘misplaced’ heb en vrienden (v/m) met wie het contact misschien niet over hield – maar ze waren wel in mijn leven.

De meeste van die mensen gingen dood.
Wat op zich mbt sommigen al tragisch is maar, realiseer ik me steeds meer: ze namen mijn herinneringen mee.
Hoe was mijn jeugd ook weer.
Hoe was mijn leven met mijn man.
Mijn leven met Roelof.

Natuurlijk herinner ik me nog wel *iets* – maar te weinig.
En daaraan zal nooit meer iemand iets kunnen veranderen.

Over twee maanden en ja, dat is vér weg maar het is nooit te vroeg om te gaan piekeren – moet ik drie dagen naar Londen.
Ik zie er tegenop vanwege mijn dieren.
En ook vanwege Londen zélf.

Een nare Oost-Europese stad kán ik op de 1 of andere manier. Maar Londen! met de Underground! en dat rare geld!
Ik lees (en herinner me vaag) over de Heathrow express. En over de Oyster Card.
En ik weet weer: de laatste keer dat ik erheen ging, legde Roelof (die Londen wel goed kende) me alles uit. En toen ik terug kwam, vastbesloten er nóóit meer heen te gaan, gaf ik hem mijn Oyster Card en de resterende Britse ponden.

Ik hoor op Radio 1 dat ‘we’ minder gelukkig zijn en dan vooral de ‘we’ tussen 18 en 25.
Door Corona.

Ik ben wat ouder maar evenmin erg blij.
Óp naar google dus.
En idd: zoveel pagina’s zoveel meningen en zoveel adviezen.

Helemaal bovenaan staat:
Probeer het gewoon. Alleen al proberen om gelukkiger te zijn, verhoogt mogelijk het gevoel van welzijn. …
Ga naar buiten. …
Mediteer. …
Geef geld uit (aan anderen) …
Lach alsof het oprecht is. ..

Over ‘naar buiten gaan’ en ‘mediteren’ lijken de meeste adviseurs het eens te zijn. Maar daarmee hebben we het wel gehad.
Ik vrees dat ik het toch echt zelf moet bedenken.
Missch een beetje shoppen uit alle sites.
En daarbij niet woest reageren op onzin-adviezen zoals ‘maak een praatje bij de kassa’ met de vraag ‘is dit goede wijn?’

Ik ben ‘best blij’ met mijn Panasonic FZ200.
Maar anderhalf jaar geleden bedacht ik dat ik een stap hóger wou met de FZ80.
Ik volgde mijn 1e YouTube-les bij Graham Houghton – en toen werd het hartstikke koud en vloog de wind/storm door mijn werkkamer en besloot ik het uit te stellen.

Vorige week schrijft Graham in zijn nieuwsbrief dat hij bezig is met een *nieuwe* cursus FZ80.
Ik bekijk de nieuwe les 1.
Die hij, weinig opbeurend, begint met dat hij het eigenlijk een flut-toestel vindt maar *jullie* willen zo graag les.
O.

Tip 1: nóóit op automatische stand fotograferen.
Snap ik. De enkele keer dat ik hem gebruikte deed ik dat op IA en werd het niks. Rare kleuren.
Daarna een heel verhaal over diafragma en sluitertijd zonder me te vertellen hoe en wáár dan.
Terwijl ik echt aan het handje moet worden genomen met waar knopjes zitten en hoe ze te bedienen.

Volgende stap: terug naar mijn vertrouwde FZ200 en die sys-te-ma-tisch te lijf gaan.
(Vermoede) daarop volgende stap: bekijk het maar met je lessen, ik blijf lekker kieken op de automaat en ben blij met af en toe mijn toevalstreffers.

Gisteren sta ik weer te aarzelen tussen al (!) mijn kleine camera’s.
Die ik meenam naar Boekarest vond ik niet geweldig maar wat nu in aanmerking zou komen is eigenlijk te zwaar voor een ‘kleine camera’.
Bovendien moet ik ze sowieso nog onder de knie zien te krijgen.

Een cursus dan?
Ik probeer er 1 uit die FB me (gratis) aanbiedt. Hij begint met dat alles in de M-stand moet dus na les 1 geef ik het wanhopig op.

Twee boeken aangeschaft over planten fotograferen. Het ene vertelt vooral welke plant wanneer wáár groeit.
Het andere heeft me 1 verstandig advies gegeven: fotograferen bij zon *lijkt* wel leuk maar is bij planten veel lastiger dan wanneer het bewolkt is.
En… liefst handmatig scherp stellen en dan in A maar we schrijven je niet helemaal af als je het toch met ‘Automaat’ doet.

So far so onduidelijk.
Dan is het gisteravond, ik zit Madam Secretary te bingen en zie buiten de maan.
Een wonderbaarlijk mooie maan.
Ik grijp mijn camera.

Ik loop naar beneden en grijp daar mijn ándere camera (zelfde type, alleen ligt die toevallig dáár).
Ik maak foto’s.
Van de maan zélf én van de weerkaatsing in het water.
Die laatste mislukken totaal.

De maan-foto’s zijn mwah op 1 na.
Geen idee hoe ik met de instellingen heb zitten spelen.
Ik weet het: er valt een hoop op af te dingen.
Maar ik vind hem wel leuk.

(waarmee ik niet blij ben)

Ik heb prik 1 en prik 2 gehaald en ook booster 1.
Nu wil de overheid dat ik ook booster 2 haal en om me heen zegt iedereen die er zelf over begint dat ze dat niet gaan doen.

Maar ik ben een braverd dus worstel me door de website.
Tot ik uitkom op het maken van een afspraak.
Voor ‘Enkele vaccinatie’.
Mm.
Is dat hetzelfde als ’tweede booster’?
Google google.
Het lijkt niet zo te zijn.

Ik geef het op.

Ik had in Boekarest een hotel met een groot balkon omdat ik hoopte vanaf dat balkon foto’s te maken.
Dat heb ik gedaan.
Maar ik had me er meer schoonheid bij voorgesteld.

Ik was een paar dagen geleden in Boekarest en was een beetje verdwaald.
Ik sprak twee tienermeisjes aan om hulp.
Ze liepen een eindje met me mee in de juiste richting.

“Where are you from?” vroeg 1 van de meisjes.
– “The Netherlands”.
“Never heard of”.

Ik probeer het nog eens: “Holland.”
Zij: “Poland?”
Ik herhaal: “Holland.”
Aha! nu weet ze het! “Tulips.”

Waarmee ik ben gedetermineerd.

Binnenkort ga ik op opera mini trip.
Met gematigd enthousiasme.
(mild uitgedrukt)

Ik moet bedenken wat ik meeneem en wat ik moet regelen.
Mbt dat laatste: welke buur wanneer welke dieren voert en wát.
Dat valt nog wel te doen.
Even goed nadenken hoe ik het zélf doe en dat opschrijven.

Wat ik meeneem… behalve tandenborstel enzo.
Op een oud lijstje zie ik staan: eyeliner en wenkbrauwpotlood.
Dat is echt uit een andere tijd.
Mijn wenkbrauwen laat ik de laatste jaren – zeer onregelmatig, maar goed – verven bij de kapper. En de eyeliner? al zou ik er een beloning voor krijgen, die zou ik toch écht niet meer in een net lijntje onder mijn oog krijgen.
Laat staan erboven (dat is me al decennia lang niet meer gelukt).

Gisteren ben ik met een buurvrouw bij de dierenarts om haar hond op te halen die is geopereerd.
Terwijl we staan te wachten wordt een Chihuahua naar binnen geroepen.
Het diertje heet Lola.

Wat mij doet associëren met “Ich bin die fesche Lola” wat de buurvrouw niets zegt.
“They call me naughty Lola” probeer ik nog.
Marlene Dietrich… Der Blaue Engel… The Blue Angel…

Niks.
Kan een generatie-‘dingetje’ zijn natuurlijk.

Het werd trouwens pas echt grappig toen ‘Lola’ weer uit de behandelkamer kwam en een meneertje bleek te zijn.
Maar die ‘grap’ liet ik maar niet meer los op de buurvrouw.

In mijn tuin staat de vlier.
Er staan er verschillende.

Elk jaar geef ik de tuinman de opdracht: weghalen, die vlier.
Want ik vind het een lelijke plant. Maar de vlier is sterker dan ik.

Nu is hij aan het ontluiken.
En ik geef toe: dat heeft wel wat.