Jeanne's Weblog

Vandaag rijd ik over Gamma Gulch Road, een zandpad bij Pioneertown. Echt een pád. Vaak zo smal dat twee auto’s elkaar niet kunnen passeren zodat wanneer je een tegenligger ziet 1 van jullie in een uitham moet stilstaan.

Twee jonge mensen lopen me tegemoet. ‘Kids’ denk ik.
In hun twenties. De man gebaart me te stoppen.
Panne denk ik.
Maar: ze zijn de weg kwijt. Noemen een adres. Ken ik dat? Nee.

Ze zijn hier 1 dag, gisteren aangekomen, vandaag aan de wandel, niemand verteld, geen idee wáár ze zijn. Ik vraag of ze nog weten waar ze vandaan komen, hun laatste herkenpunt (omdat mij ooit hetzelfde overkwam en ik zo terugliep). Ook dat niet.
Ik kan niet met ze gaan rondrijden om hun huisje te zoeken want mijn auto heeft een bijna lege tank. Maar ik kan ze wel meenemen naar mijn cabin en daar is WiFi.

Bij mijn cabin is ook mijn host Dave.
Die probeert te achterhalen waar ze mogelijk ‘wonen’ én die – zo vertelt hij later – ze een tour zal geven van een heel bijzondere plaats hier waarheen hij mij ook ooit bracht.

Het meisje, Lisa, is buiten zichzelf van dankbaarheid.
Ik ben een Angel en hoe kan ze dit goed maken, kan ze iets voor me doen?

Hetzelfde wanneer je zelf ooit in deze positie bent, zeg ik.
‘Karma’ herhaalt ze.
Ja. Zoiets.

Er was een tijd, lang, lang geleden (ik was in de twintig) dat ik het invullen van mijn belastingformulier een leuke uitdaging vond.
Nu zie ik het als een noodzakelijk kwaad.
Dat klinkt te heftig.
Het is meer: een ‘gewoon geen zin in’.

Dus begin ik maar eens met uitstel vragen.
Tot 1 september.
Wat het nu bijna is.

Vandaag is het zover.
Ik vraag de belastingdienst me te laten zien hoe zij denken dat mijn financiële situatie is.
Wát ze me laten zien lijkt me geen onzin en ik heb geen zin het te controleren.
Dus overal JA en OK aangeklikt.
Denkend: als het bedrag dat ze me willen laten betalen en dat ik aan het slot zal zien een welgemeende ‘Holy Shit!’ oproept zal ik toch maar eens gaan uitzoeken en narekenen.

Maar met het door de Dienst bedachte bedrag kan ik leven.
Dus ‘Verzenden’ geklikt.

Het zit er weer op voor een jaar.

Al dagen denk ik ‘laat ik niet moeilijk doen’ maar vandaag, na het lezen van dit artikel, stuur ik toch maar eens een mail aan mijn verhuurder in Death Valley.
Met de vraag: kan ik dat huis nog wel bereiken?
Ik wéét dat het pas over een maand is maar het ziet er zo beroerd uit – wordt het nog wat?

Vriendelijk geformuleerd uiteraard.
Iets als ‘in jouw ervaring… hoe lang duurt zoiets’.

“Hi Jeanne! The whole point of the house is to be in an extreme place, almost out of Earth, with just a tiny link to human civilization… that’s why I purchased the land and built the house.
Nonetheless, or maybe because of that, staying there is a real pleasure 😉
As for DVNP, the main roads should reopen in a week. In any case, I suggest to check regularly their website.”

Eh… ik heb helemaal geen probleem met eenzame huizen! integendeel!
Maar is het niet de omgekeerde wereld dat IK op de website van Death Valley moet gaan checken of dat huis wel bereikbaar is??
Dat mail ik ook – nu een ietsje minder vriendelijk.

De verhuurder snapt het.
“I’ll keep you posted” reageert hij.
Mooi zo.

Korte telefoon-abonnementen (die van 30 dagen) kan ik pas ongeveer 30 dagen voor het eind kopen.
Omdat ik anders niet tot ik het vliegveld haal gecovered ben.
De eerste week moet ik dus geen gekke dingen doen want als ik in nood raak moet ik gaan roamen met KPN. En dat kost wat (lees: veel).

Toch dacht ik dwars door de Mojave woestijn te gaan rijden. Omdat het mijn favoriete weg is.
Van Las Vegas via Kelso naar Lucerne (daar boodschappen doen) en dan naar Pioneertown.
Ik heb die weg al zó vaak gereden dat ik eerst de landkaart niet wou meenemen.
Maar toen toch wel. Eigenlijk vooral als voorpret.
Om bij mijn eerste ontbijt te kunnen ‘bestuderen’.
Dus kaart weer op de stapel ‘mee in de koffer’.

Toen ging het hard regenen in de woestijn en raakte alles op drift.
Wegen zakten in en even later werden ze tot kolkende massa.

Niet alleen de dirt roads begaven het, snel erna ook de asfaltwegen.
Eerst deze en dan die in Death Valley en rond (en IN) Las Vegas.

Deze link zal wel weer snel verdwijnen.

In een iele struik naast het huis, amper blaadjes.
Als ik een nestje ging bouwen zou ik overal in de tuin een betere plek hebben gevonden.
Maar het echtpaar merel niet.

Ze mogen de godin danken op hun blote knietjes dat hun kroost nog niet is opgevreten.
IK bid dat het goed blijft gaan, nog een week of twee schat ik – dan is het ‘uitvliegen’ geblazen.

Ik hád het nest tot op een meter kunnen naderen maar ik koos voor *5 meter* en dan maar wat minder perfecte foto’s.
Daarna het ouderpaar een half pond mager rundergehakt gevoerd (waar de mussen ook van vraten).
Mijn huis-oppassers krijgen het niet makkelijk.

Ik héb een dagboek maar ik houd het onregelmatig bij.
Gelukkig is daar Facebook dat voor me bijhoudt wat er in mijn leven is gebeurd.
Niet helemaal vanaf het begin maar wel de laatste tien jaar.
Ongeveer.

Zo weet ik nu dat ik in 2016 naar Salt Lake City vloog.
De vlucht ging goed, het hotel was goed, de auto was prima, de satelliet radio deed het! yeah!

Ik haalde een cola uit de automaat en nam meteen een emmer ijsblokjes mee.
Toen laptop aan en mail bekeken.
Bericht van de broer van Roelof (Roelof paste op mijn huis en dieren).
Dat Roelof op de IC lag.
Niet veel meer.

Het was voor mij begin avond dus voor hem in de nacht.
Wat een verklaring kon zijn waarom hij niet meer reageerde.

Ieg dacht ik: ik moet terug.
En belde Delta Airlines waar ik (ongelogen) 3 uur in de wacht stond.
Tegen de tijd dat ik ein-de-lijk een mens aan aan de lijn had was ik totaal over mijn toeren wat mogelijk hielp om een seat te krijgen op een vliegtuig de volgende dag terug naar Amsterdam.

Vier weken was ik hier.
Ik herinner me dat telkens wanneer een KLM-toestel over-vloog ik mezelf voorhield dat het een teken was. Dat het goed zou aflopen.
Het liep niet goed af.
Op 28 september 2016 ging Roelof dood.

Er wordt aangebeld.
Op de stoep staat een vriendelijke jongeman die mijn gasketel komt controleren.
Oh? daarover heb ik nl helemaal geen email gehad.
Nee?! dát verbaast hem.

Wanneer duidelijk wordt dat ik er niet over pieker hem op zijn mooie bruine ogen binnen te laten, overhandigt hij me een kaartje en zegt dat ik nu zélf maar het gasbedrijf moet bellen om een afspraak te maken.
Zal ik doen.
“En hoe heet u?”
“Jamal.”
Wat hij voor mij niet hoeft te spellen.

Ik bel idd het gasbedrijf nadat ik eerst heb ingelogd op mijn pagina en heb gezien dat er helemaal geen afspraken voor mij(n ketel) stonden gepland.
De jongeman aan de telefoon beaamt dat er geen afspraken staan. Mijn contract is: eens per twee jaar en ze zijn een jaar geleden nog geweest.
Ik geef de naam Jamal door.

“Misverstand” veronderstelt de man aan de telefoon.
Wat natuurlijk beter klinkt dan ‘oplichter’ en ‘u bent aan de dood ontsnapt’ en ‘gelukkig hebt u nu al uw sieraden nog’ (niet dat ik daar veel bijzonders van héb maar het gaat om het idee).

Laat de spreeuwen nu maar komen… en wég zullen de peren zijn

Misschien is het een sign of the times of misschien word ik steeds meer een supertrut.
Maar het valt me op dat wanneer ik iets weggeef er zelden nog ‘dankjewel’ wordt gezegd.

Vaak wordt een kadootje zwijgend in ontvangst genomen.
Of: “wil je er vanaf?!” ik: “nee! ik ben gewoon áárdig!”
Of na aannemen met dat iemand anders (partner of kind) het waarschijnlijk leuk zal vinden: geen enkele feedback.
Wat kán betekenen dat die ander er dolblij mee is maar dat het er even niet van kwam dat te vermelden.
Of dat mijn gulle gave bij thuiskomst huilend van het lachen direct in de kliko is gegooid.

Ik herinner me dat mijn ouders wanneer ik iets kreeg me indoctrineerden met dat “wat zég je dan?!” zodat de kleine Zjanneke ongemakkelijk ‘dankuwel’ mompelde.
Is dat een oude gewoonte? hóeft dat tegenwoordig niet meer? of zeggen ouders het nog steeds tegen hun kroost maar voelen ze niet de noodzaak het zelf te praktiseren?
#DTV

Zo heel in het algemeen ben ik geen voorvreugdevrouwtje.
Ik ben meer iemand die dingen over zich heen laat komen. En dan ook nog eens met een ‘glas half leeg’- blik.

Met 1 uitzondering: mijn woestijnreizen.
Dit keer (omdat de vorige al zo lang geleden is) ben ik nog wat verward over ‘wat vooruit sturen’ ‘wat mee nemen in de koffer’ ‘hoe zit het ook weer met de telefoon en de gps daar’.
Maar ik kan wél uitzoeken ‘what to do in and around…’
En de leukste dingen uitprinten.
Vast nadenken over routes van A naar B.
En – niet onbelangrijk omdat ik een fanatieke landkaartenverzamelaarster ben -: welke maps moeten nou écht mee (vooruitgestuurd) en welke kan ik achterlaten voor ooit misschien later.
Of voor alleen maar ‘voorpret’.

Er zijn een paar rentals waarop ik me verheug omdat de huizen me mooi lijken of omdat ze mooi liggen.
Bij andere ben ik meer geïnteresseerd in wat je van daaruit kan doen.

En tegen het eind is een huis waar ik ooit eerder was en waar ik toen braaf twee tripjes maakte (oud kerkhof, natuurgebied – vielen allebei tegen).
Ze hebben nu een beek bij hun terrein getrokken en twee bankjes om aan die beek te zitten.

Ik mag eerder komen dan de officiële tijd.
En wat ook heel fijn is: ik *hoef* niets.
Dit omdat ik ooit ergens verbleef waar de verhuurster na een dag naar me toekwam en me streng toesprak: ik zat maar te zitten en foto’s te maken, ik moest gaan hiken!