Jeanne's Weblog

Over mezelf en andere dieren

Omdat aan alles een eind komt

.. en dan bedoel ik niet deze reis waaraan overigens ook een einde komt maar pas over een paar weken.
Het einde is daar voor de laptop.
Die ik eigenlijk vooral gebruikte op reis en soms wanneer het boven te koud was en ik daarom (met hem) beneden zat.

Hij werd trager maar dat was geen ramp.
Toen (hier) kreeg hij opeens de gevreesde Zwarte Schermen van de Dood. Dan is het goed mis, sterker dan kan het elk moment gebeurd zijn.
Een nieuwe dus.
Waarbij het probleem was dat ik eerst alleen in dorpen was en in de eerste stad van enig formaat had ik de keuze uit twee – die ook nog eens 2x zo zwaar waren als mijn leuke kleine Lenovo.
Maar beggars can’t be choosers dus 1 van de 2 gekozen.

Nu installeren en GEK worden van Microsoft dat alles maar dan ook alles voor me wil regelen! Maar niet of amper doet wat ik wil. Zo (vb) krijg ik mijn wachtwoordprogramma Keepass er niet op geinstalleerd wat niet kan komen omdat het Windows 11 is, want dat is mijn PC thuis ook.

Ook nog geen idee hoe accenten op woorden te zetten want op de i van geinstalleerd moest natuurlijk een trema.
Wachtwoorden onvindbaar.

Ik ben weer eens geen gelukkige kampeerder.
Waarbij een schrale troost is dat het weer al twee weken zwaar tegenzit dus ‘er op uit’ hoeft niet zodat ik tijd zat heb om samen met de nieuwe laptop ongelukkig te zijn.

Een wijze droom

Ik geloof niet in dromen waar je iets aan hébt.
Misschien (nee: zeker) ben ik niet het spirituele type.
Heb net op FB ook nog iemand ontvolgd die toen haar kat thuis kwam met een abces aan zijn achterpoot dat ging ‘oplossen’ door hem een ‘healing’ te geven wat door haar fan-volging van harte werd toegejuicht.
En waar ik dus niet goed van werd, vandaar het ontvolgen.

Nu ikzelf.
Ik droomde dat ik in New York was en mijn tas kwijt raakte al dan niet door beroving.
Vervelend natuurlijk.
Maar ‘nu even zakelijk’ dacht ik in de droom dus: wat zit er IN die tas? Paspoort, rijbewijs, credit cards – die moet ik dus blokkeren.
En de telnrs waarop dat kan staan in mijn kleine groene boekje dat ik al jaren mee draag: *in* die tas.
Dus tas met credit cards etc weg = mogelijkheid tot blokkeren ook weg.

Vanochtend het groene boekje elders opgeborgen.
En me verbaasd over hoe lang ik zo stom heb kunnen zijn maar nu dus door een droom wijzer ben geworden.

Lauren Bacall

Er was een tijd voordat ik alleen nog maar in verlaten land en mn de woestijn wou zijn ik ook New York bezocht.
Ik ging er naar musicals.
Zoals deze.

De ouderdom en de gebreken

Een paar dagen geleden stond ik in de achtertuin en zag een eend met twee mini pulletjes aan de overkant van de sloot.
Ik holde naar binnen voor mijn camera.

Ik stelde scherp – althans dat probeerde ik. Maar het beeld was wazig.
Ik dacht: misschien het oogje schoonmaken. Of de lens.
Of met het radertje mijn oog scherper stellen.

Geen resultaat.
Nog eens proberen en nog eens (kijkend) en opeens: scherpte. Alsof er een waas van mijn ogen was afgevallen.
Ik kan op google geen bevestiging vinden maar ik heb een sterk vermoeden dat deze wazigheid te maken had met de staar.

Erg vervelend want na mijn katten is fotograferen mijn lust en mijn leven.
Zodat ik nu voorzie dat ik in Amerika mooie vogels en lizards en andere dieren ga zien met de gewone ogen en ik er dan de camera op richt en het 1 ondoorzichtige brei is geworden.

Nogmaals: ik vind hiervan geen bevestiging op google.
Maar waarschijnlijk lijkt het me wel.

Dit is de foto die ik uiteindelijk nam: toen de pulletjes niet meer mooi in het zicht zaten maar achter het riet.

Planning

Over een week vlieg ik naar Las Vegas om de volgende dag te rijden naar mijn guest house/cabin/casita in de woestijn van Pioneertown.
Waar ik ooit zo gelukkig was met het hondje Rosie, maar Rosie is niet meer.
Zodat ik nu probeer gelukkig te zijn met mezelf.

De afgelopen dagen heb ik zitten puzzelen hoe ik erheen zal rijden.
Omdat het huisje betrekkelijk ver (nl 3 kwartier) van de bewoonde wereld ligt, is het raadzaam op de rit erheen eten en drank in te slaan.
En dan pas na een paar dagen de plaatselijke supermarkt te bezoeken.

Ik zocht naar routes van Las Vegas naar Yucca Valley (daar is die supermarkt).
De cabin ligt dus dáár weer een eind vandaan.
Dat zou dus kunnen: van Vegas naar Yucca Valley en dan naar de cabin.
Alleen zou dat betekenen dwars door de Mojave Desert waar (weer) een aantal wegen zijn afgesloten omdat ze een paar maanden geleden zijn vernield door stortregens.
Ik kén die weg en hij is mooi, maar, waarschuwen mensen: niet doen als vrouw alleen! want je weet maar nooit en je telefoon doet het daar niet en de GPS evenmin.

Normaal denk ik: flauwekul. Maar het *is* mijn eerste woestijndag.
En hoe dapper wil ik dan zijn.
De alternatieve route is een snelweg die ik me herinner als saai en waar de vorige keer ook nog eens een giga file was.
Alles na 5-6 lange uren afwegend denk ik: toch maar de snelweg en dan in Barstow bij een ok supermarkt eten kopen en daarna zsm naar de ‘casita’.

Eind goed met Pearle

Intussen heb ik bij Pearle in Avenhorn een vertebril en een verte-zonnebril laten aanmeten.
Aardige opticien.
Vriendelijke begin-veertiger (schatte ik hem) en niet een bits krengetje zoals bij Specsavers.

Hij vroeg me of ik ook mijn leesbril bij me had. Toen niet, maar wel toen ik mijn vertebrillen kwam ophalen.
Hij mat de sterkte zowel van mijn laatste leesbril als van die daarvóór die ik bedoelde als reserve-bril maar die ik de laatste tijd steeds vaker gebruik.
Het blijkt dat de ‘oude’ bril nu geschikter is voor mijn ogen.

Van die oude bril waren de pootjes wat slap geworden en of hij die even kon aandraaien?
Geen probleem!
Dus nóóit meer naar Specsavers in Middenwaard en voortaan direct naar Pearle in Avenhorn.
En over een jaar terug naar de Bergman kliniek in Haarlem voor de staar-controle.

Patiënt

The on-going patient was vanochtend bij de Bergman kliniek in Haarlem.
Ja, ik heb staar. Maar ik hoef nog lang niet geopereerd. Over een jaar nog eens langs komen – dat was alles dat de dokter wou.
Helaas kon ze me niet een verwijzing naar een opticiën geven met nauwleurige instructies voor nieuwe brillen. Waarop ik wel had gehoopt. Maar het was daar ‘druppelen eerst en praten later’ en na het druppelen kunnen je ogen niet meer heel exact worden gemeten.

Wél exact genoeg om te weten dat het krengetje bij Specsavers er helemaal naast had gezeten.
Zo had ze gemeten dat ik met 1 oog nog maar 60 zag en met het andere 70.
Nee. Het was 75 en 85 – kwa druk. Slok op een borrel. Férme slok.

Advies: vertebril (een nieuwe dus). Waar moet ik heen? wil ik nog weten.
Daarover wil ze geen uitspraak doen.
Google, google, google. Ik kom uit bij Pearle die o.a. zegt dat je in een óude bril nieuwe glazen kunt zetten.
Dat kan niet bij Specsavers (daarom stik ik nu ook in de brillen).

Er is een Pearle-filiaal in Avenhorn, 20 minuten rijden maar wel een dorp zodat ik eerst dacht: hebben ze er daar wel verstand van? maar in Heerhugowaard hadden ze dat ook niet dus proberen maar.
Een paar uur later bel ik op: hoe lang duurt het voor je de bril hébt. En tref een intens verveeld en vervelend wichtje.
O got.
Toch niet wéér hetzelfde gelazer?!

Ik ga morgen wel. Maar maak ook een afspraak voor de Specsavers in Purmerend waarover ik goede berichten hoorde.
Dat zou dan de dag erná zijn.
Bleh enzo.

The cat next door

Sinds de zomer van 2021 wonen bij de buren twee kittens (die intussen pubermeisjes zijn geworden).
Een ervan die zij Lex noemen en ik SusieQ (ze luistert naar geen van beide) werd verliefd op mijn Loki en woont nu feitelijk hier.
Zusje Loeki ligt vaak een paar uur per dag op een vensterbank te stoven.
En eet bij het binnenkomen en het weggaan wat harde brokjes.

De liggende is Loeki

Tot twee dagen geleden.
Ik serveerde Loki het ontbijt en zet dan een altijd een minibakje Sheba neer voor Susie.
Die gewoonlijk even ruikt en dan weg loopt naar de hárde brokjes. Waarna Loeki toetast. In het kleine bakje.
Maar twee dagen geleden viel Loeki zonder aarzeling aan op het bakje van Loki die panisch het pand ontvluchtte.

Sindsdien: ellende.
Loki durft niet meer te eten en is meer bang buiten dan binnen.
Vanochtend kijk ik eerst goed of Loeki niet op de loer ligt in de woonkamer zoals gisteren.
Nee.
Toen luikje tussen schuur en buiten op slot gedaan zodat Loeki ook niet plots binnen zou kunnen komen.
Eten neergezet voor Loki.

Maar de aanblik van het bakje met eten is alleen maar associatie met die griezel van de buren dus deinst hij achteruit en wil maar 1 ding: naar buiten.
Een paar uur later wil hij weer naar binnen, door de voordeur (zoals gewoonlijk).
Amper in het halletje wil hij weer naar buiten, bang dat Loeki ergens binnen zit.

1 lief ding: na die eerste angst-dag zocht Loki troost bij zijn lieve jonge vriendin.

Afscheid

Toen ik met Lodewijk was getrouwd hadden we een heel hecht contact met zijn broer en diens echtgenote.
Veel etentjes over en weer, intieme gesprekken.

Toen Lodewijk dood ging, veranderde dat in etentjes nu-en-dan.
Die wat moeizaam verliepen, en dat is een understatement.

Alles wat ooit vertrouwd was, was verdwenen.
Het was over en weer ongemak.

We hielden het een paar jaar vol en toen niet meer.
Een paar jaar dáárna hoorde ik van Roelof die de broer was tegengekomen dat ze intussen waren verhuisd maar dat ze mij geen verhuisbericht hadden gestuurd.
Ik was er niet echt verdrietig over omdat het ‘contact’ amper meer contact was.
Maar *bot* vond ik het toch wel.

Dat is nu pakweg 20 jaar geleden.
Ik heb nog herinneringen. Een paar fijne, een paar rare.

Stomtoevallig las ik vandaag ergens een stukje van Beatrijs Ritsema.
Het ging over 3 vriendinnen die genoeg hadden van vriendin 4 en hoe konden ze die nou pijnloos dumpen?
Antw: dat kan niet.
Als je iemand uit je vriendenkring wil verwijderen moet je dat zeggen en een reden geven en dat is altijd pijnlijk.