Otje in het ziekenhuis, Jozef doodsbang en ik doodmoe

Wat ik ook probeer: ik krijg Otje niet aan het eten en geloof me, ik heb werkelijk álles dat ze mogelijk lekker kan vinden in huis gehaald.
Wel lukt het me haar water te laten drinken uit een bakje. Het flesje gebruikt ze nl niet.
Even hoop ik dat ze na het drinken ook zelf gaat eten maar wanneer dat niet zo is bel ik de dierenarts.
Maak ik me zorgen? Ja.

Om tien over drie mag ik komen. Dat vind ik te laat. Niet omdat ik denk dat Otje op sterven ligt maar omdat ik voor 12 uur iemand kan regelen om haar samen te vangen en later niet. Ik mag nu om kwart voor 1 komen – voor het middagspreekuur. Hartstikke aardig.

Dierenarts Theo inspecteert Otjes mondje (prima) en bevoelt haar buikje. Beetje gerommel: gas.
Verder een goed uitziend, stevig konijn. Misschien wat buikpijn, vermoedt hij. Maar nu moeten de darmen weer op gang gebracht en er moet gedwangvoerd. Wat ik me niet zie doen dus blijft ze een dagje daar. Dan kunnen ze haar 24 uur goed in de gaten houden. Morgen tussen de middag mag ik weer bellen.

Thuis val ik twee uur in bodemloze slaap om daar doodmoe weer -zo’n beetje- uit wakker te worden.
Dan naar buiten voor de mid afternoon-snack voor de dieren.
Wanneer Jozef me ziet aankomen schiet hij in paniek zijn hol in en verstopt zich onder de grond.
Na een tijdje komt hij weer boven en gaat in de uiterste hoek van de ren naar me zitten kijken.
Logisch natuurlijk: iemand die je je vrouwtje afpakt kun je niet vertrouwen als ze aankomt met goede gaven.