Nog 1x mail ophalen en dan: doos op tafel, database openen en boeken erin.
In de doos en in de database.
Mail ophalen levert 1 mail op die ik toch écht even moet beantwoorden en een andere die me wijst op een cd waarover ik het gisteren had. Dat ik dat zo’n mooie plaat vind maar dat ik er nooit de cd van heb kunnen vinden. Zodat eigenlijk mijn LP op cd moet worden gezet maar ik ken niemand die dat kán.
Als ik die mail eerder had geopend dan de ándere had ik de ándere niet eens beantwoord. In elk geval niet per direct.
Want mijn hart bonkt opgewonden en já, daar is m’n plaat en je kunt er stukjes beluisteren en er zijn nog maar 3 cd’s ‘on stock’ (althans, dat staat er) en de prijs staat alleen in ponden maar ik wil niet eens nadenken over wat hij kost. Ik móet hem hebben!
Hier staat-ie. Het gaat om Red and Blue met Vanessa Redgrave.
En ik wou schrijven: luister eens hoe móói.
Maar volgens mij werkt dit niet zo. En moet je erbij denken dat je een 19-jarige student bent in Amsterdam, je de plaat in een tweedehands winkel vindt, op goed geluk koopt omdat je dweept met de actrice en je dan jaren onderdompelt in de melancholie (“o yes I know – my life is over…”).
Geef een reactie