Gisteren was ik met Lyda naar de opera.
Manon Lescaut.
Een voorstelling die op z’n best ‘gematigd positieve’ recensies had gehad.
Unaniem *haatten* de besprekers toneel en regie.
Er werd, vond men, wel aardig gezongen – hoewel… (kanttekeningen).
Alleen de laatste acte, die was wel ok.
Ik was dus op het ergste voorbereid en zei tegen Lyda: als je het echt verschrikkelijk vindt, gaan we weg in de pauze.
Maar het was prachtig. Vanaf de eerste seconde: prachtig.
Geweldige sopraan Eva-Maria Westbroek en een mij zeer verrassende tenor Stefano la Colla.
Opera op z’n best.
En gewoon in Nederland?
Niet ergens in Praag, Londen, Berlijn ofzo?
Ja, joh!
En ik dacht wat jij nu denkt: moet ik nou heel Europa afstruinen voor opera’s die vaak toch tegenvallen terwijl dit gewoon in Amsterdam plaats vindt?
Maar het blijft toeval.
De vorige opera in Amsterdam, Le Nozze di Figaro, was zo erbarmelijk slecht dat het aftellen was tot ein-de-lijk pauze zodat ik kon weggaan.
Precies!
Met een spierziekte is Amsterdam voor mij al ‘ver’, laat staan dat ik er Europa voor ga doorreizen, maar je moet het treffen. Erg sneu is dat je voor een opera naar pakembeet Wenen of Milaan reist en het valt dan tegen 🙂