Anderhalve dag geleden stuur ik mijn Fanlog-interview ter goedkeuring aan de geénterviewde.
Ik heb nog geen reactie.
Ik wéét dat het een aardig artikel is.
En ik zou ook niet kunnen bedenken wat ze erop tegen zou kunnen hebben.
Maar het voelt niet goed.
En vroeger dacht ik: als ik maar eenmaal genoeg ervaring heb, dan verdwijnt die onzekerheid.
Maar tis ik.
[Update: Ze heeft gereageerd met ‘complimenten!’ Ook dit keer was het gezenuw dus weer eens niet nodig]
Sommige dingen blijven hetzelfde, hoe oud en ervaren je ook wordt. Zo rottig vind ik dat.
het hoeft niet per se iets met jouw artikel te maken te hebben. ze kan ook een paar dagen weg zijn.
Nee – ze gaat zondag op vakantie.
Maar ze werkt overdag wel voor zover ik weet.
En ik ‘besef me’ ook wel dat ze gisteravond naar de film kan zijn geweest en goeie kans dat ze me vanavond om 11 uur mailt.
Daarom: tis ik.
Die rare onzekerheid altijd.
Ik ben dan ook heel jaloers op mensen die dat niet hebben. Die gewoon wéten dat ze goed zijn resp. iets goed hebben gedaan.
Misschien heb je die spanning nu eenmaal nodig. Maar wat leuk als die zich dan kan ontladen na een complimentje! 🙂
Fijn dat ze toch gereageergd heeft en dan ook nog eens met een compliment…beter kan niet!