Wanneer ik naar Amerika ga, pak ik de dag ervoor om deze tijd mijn koffer.
Die zet ik dan in het halletje wanneer Guus even niet oplet.
Vandaag voelt raar.
Ik weet dat ik niet wegga. Ik heb terecht afgezegd.
Maar iets in mijn hoofd en hart denkt dat ik op 13 mei om 10 uur naar Portland vlieg op stoel 10A.
Omdat ik daar al zo lang naar uitkijk.
Het zit in mijn systeem.
Het is onzin.
Ik zou niet kúnnen reizen (fysiek) en vandaag is iemand die eerst gewoon achterin opgevouwen zat héél blij geworden toen die zag dat opeens Comfort Seat 10A op de valreep was vrij gekomen.
Ik sla mij door de dag, ik probeer me te verheugen op de reis van eind september (wat is dat ver weg!).
Ik praat mezelf aan dat het héél fijn is een keer mei/juni in de eigen tuin mee te maken.
Waar het nu al prachtig is en de komende weken nog groener en woester zal worden.
Maar ik had er alles voor over gehad om volgende week over Yuma Cemetery te dwalen met mijn camera.
Jammer dat de duivel mijn ziel niet wou hebben.
Kan me goed voorstellen dat je met een heel dubbel gevoel zit en ik snap dat je liever aan het inpakken was nu, maar het is nu niet anders…Vind het heel erg voor je, maar nu heb je eerst tijd nodig om te herstellen en dan maak je er in September een extra geweldige vakantie van.