Mijn tuin heeft leuke en ook mooie (meest wilde) planten.
Veel ervan bloeien.
Niet tegelijk.
Eerst een groepje hier, dan daar en opeens zie ik uit mijn ooghoek weer een andere die aan het bloeien is.
Zodra het bloeien begon, een paar weken geleden, ging ik ze weer fotograferen.
Het was geen succes.
Ik probeerde nog eens en nog eens en ik kreeg er steeds minder plezier in.
Wel hield ik vol.
Uit een onbeholpen fanatisme.
Ik zie vandaag de plant die ik op dit moment het mooiste vind langzaam aftakelen.
Ik maak mijn mind op.
Morgen bekijk ik wat ik tot nu toe heb gefotografeerd, ik maak een selectie, ik doe niet meer moeilijk: dit moet het dan maar wezen als foto’s van wat er nu bloeit.
Ik spreek mezelf troostend toe: je bént nu eenmaal niet zo goed met planten.
Dieren! daar ligt jouw kracht.
Maar die foto’s die ik vanmiddag van een koolmees maakte… ‘niet erg scherp’ is nog het mildste dat ik erover kan zeggen.
Van vorig jaar herinner ik me leuke (in mijn ogen!) foto’s van hommels en bijen en libellen.
Die komen later in het seizoen.
Misschien (weer een ‘note to self’) moet ik niet zo moeilijk doen over de jacht op de perfecte foto.
Die maak ik toch niet.
Lekker voor mijn plezier klik-klakken.
Wat dan ook.
En missch niet zoveel goed bedoelde instructie-boeken en -websites lezen over hoe je wél ideale foto’s maakt.
Geef een reactie