Toen ik in april in Amerika was zap-zapte ik op een middag in een van de eerste scènes van Eugen Onegin.
En even dacht ik: heb ik daar nou zin in, opera, hier in tropisch Yuma. Maar snel raakte ik meegesleurd. De sopraan was Renee Fleming.
Ik schreef samen met haar de liefdesbrief aan Onegin en ging met haar door de grond toen de lul haar afwees en begeleidde haar naar haar verjaardagsfeest waar we allebei erg tegenop zagen.
En net toen ik er helemaal *in* zat en me al erg had verheugd op de slotscène stopte de opera midden in iets want het was (dáár) de publieke omroep die wordt betaald door een paar weldoeners en als het geld op is stopt de fun.
De slotscène vond ik net op YouTube. In veelvoud.
En ik had een mooie willen laten zien ondertiteld in Engels.
Maar die met Renee Fleming (uitvoering van de Met) is ondertiteld in het Frans.
Simpel Frans – dat wel.
Maar eigenlijk verbaasde ik me vooral over de interpretatie die zij aan de rol geeft.
Ze houdt van hem. Heel erg. Maar wijst hem uit plichtsbesef af.
Terwijl mijn idee van Tatjana is dat ze weliswaar nog steeds op Onegin vált maar dat ze hem ook afwijst uit woede – omdat hij haar toen ze 16 en kwetsbaar was zo ongelooflijk klote heeft behandeld.
Voor de opera-liefhebbers onder jullie hierbij de scène. En de bariton heet Hrostovsky.
Je bent te hedendaags, lijkt me. In de tijd van Tjaikowsky ging het, zeker bij dames, om de strijd tussen onore en amore en dan hoorde, dat is de tragiek, de onore gevolgd te worden. Vendetta was op z’n plaats als de familie of staats-onore gekwetst was.De ziel moest lijden.
Hoe ook, het is hartbrekend prachtig.
ps: Donna Anna had mazel: de onore en de amore waren beide gekwetst dus ze mocht zich ongestraft aan de vendetta over geven.
Ik stop met publieke opera comments, de lezers raken anders maar gekwetst en ik vrees de hun wraak.
Dat kan verklaren waarom ik me zo met Donna Anna verwant voel….