Vanochtend hoop ik opnieuw een pil via de rosbief in Guus te werken.
Ik straal rust en vertrouwen uit.
Nou ja. Dat wil ik graag uitstralen.
In feite is het spanning en lichte wanhoop.
Ik wens. Ik bid. Ik zeg naar het plafond: God, doe het niet voor mij, doe het voor die arme zieke kat.
Maar God hoort me niet of hij vertikt het omdat ik verder niet geloof of hij bestaat niet.
Doorhalen wat… etc.
Het probleem is dat die pil er vandaag echt in moet.
Omdat Guus gisteren aan een kuur is begonnen. Die hij moet afmaken.
Daar kan niet een dag tussenuit vallen.
Ik word hier heel somber van.
[pil 6 wou Guus ook niet innemen]
Geef een reactie