Oh boy!

Zaterdag ga ik naar Baden-Baden.
Om een concertante uitvoering van La Straniera van Edita Gruberova te zien.
Met gemengde gevoelens maar vooral negatieve omdat ik erg opzie tegen de reis en tegen het deel uitmaken van een groep hard core fans die me wél een ticket aansmeerden (omdat 1 van hen er vanaf moest) maar al heeft duidelijk gemaakt dat ik verder lucht ben: *niet* mee-eten na afloop bv.
Aangezien ik geen ‘friend’ ben.

Wat ik wel mocht doen, sterker, wat van me verwacht werd (en wat ik ook wóu maar dan als eerbetoon aan háár): na afloop wachten bij de artiesteningang om ‘Brava!’ te roepen.
Alleen is het in Baden-Baden zeker zo koud als hier. En dan is anderhalf uur -zo lang pleegt ze weg te blijven- erg lang.

Nu lees ik dat mijn idool na afloop een Signierstunde heeft.
Binnen.
Ze zet dan handtekeningen in haar biografie (die ik heb gespeld en met een stabilo heb bewerkt en bijna uit mijn hoofd heb geleerd met uitzondering van de Duitse passages die ik écht niet snapte).
Hallelujah! Niet wachten in de kou.
Ook: doodeng! want dan kom ik op een bepaald moment tegenover haar te staan en prevel onhandige teksten, doodnerveus, waarna zij een krabbel zet en ik moet opschieten.
Maar toch.

Wel meteen een praktisch probleem: ik heb geen schoudertas die groot genoeg is voor het boek.
Dus twee buurvrouwen aangeschreven of die me kunnen helpen aan een leenexemplaar.
Anders morgen op pad voor een nieuwe tas die een gebonden boek, een toneelkijker en een kleine camera kan bergen en die toch ietsje sjiek oogt.