Eebje ligt op een traptree en ik flits haar heel gemeen een paar keer in de oogjes.
Dan klim ik de trap op, wil over haar heen stappen en schiet met mijn rechtervoet tussen de (open) treden.
Ik maak een noodsmak op het overloopje en denk maar 1 ding (voor zover een vrouw dan iets dénkt): camera niet laten vallen. Wat toch gebeurt waarop die zichzelf héél langzaam uitzet.
Ik neem de schade op.
Pijnlijk rechterscheenbeen. Pijnlijke linkerbovenarm en -hand en -elleboog en -borst.
En pols.
Pijnlijke, ontvelde rechter pols ook.
Niets wat niet met een weekje ietsje ontzien en blauw en dan groen en geel laten worden kan genezen.
Schrik en deuk in het ego: behoorlijk groot.
En foto van Eeb (die nu heel lief links naast me op het bureau zacht ligt te spinnen) komt later.
(de camera is trouwens ok)
Vrouwen zijn stoerder/flinker dan mannen in deze dingen. Zelf kan ik behoorlijk miauwen na zoiets. Totdat mijn dochters zeggen: papa, be a man. Ze worden nu ontgroend in Groningen. Be a woman, denk ik in stilte.
Sterkte overigens.
Ik denk dat het komt door het niet willen voldoen aan het stereotiep van het huilende meisje dat zichzelf zo zielig vindt.
Voorwaarts en verder enzo.
(en gelukkig is er wel het dagboekje/log om dingetjes even wég te schrijven)
En gelukkig zijn daar ook wat lezers, zodat je wat opbeurende reacties krijgt. Doe ik dan ook aan mee 🙂
Je zult morgen wel wat stijf zijn, is meestal na zo’n smak. Gelukkig niets gebroken en gelukkig voorover gevallen en niet achterover. Hopelijk heb je er niet al te veel last van.
Jee… wat zul jij geschrokken zijn, je hebt echt een mega klap gemaakt, gelukkig heb je niets gebroken maar je zutl wel beurs zijn en harstikke bont en blauw worden denk ik, sterkte ermee.
ai – en het voelt ook zo lullig als je net een beetje beschroomd hebt zitten flitsen (dat heb ik tenminste wel)
sterkte met de blauwe plekken – gaat het nu een beetje?