Dé wedding. Hét huwelijk-van-het-jaar.
Stop de persen, ruim pagina’s in, stuur tritsen journalisten naar Engeland, voorbeschouw, beschouw en houd niet op met nabeschouwen.
Ik snap het niet.
Ik heb sowieso niets met royalty en ik zou ‘Kate’ niet op straat herkennen als ik haar tegenkwam.
Hierin sta ik alleen. Vermoed ik.
Want de NOS zal toch niet voor niets al die journalisten naar Engeland hebben gestuurd en er al die uren radio en televisie en een live blog en uitzenden via Journaal 24 aan hebben besteed als *niet* de rest van het volk hier vurig naar zat te verlangen.
De NOS gevolgd door de andere publieke omroepen (op NTR na) en uiteraard de commerciëlen.
Eerst erger ik me. Dan denk ik: oren dicht en weer open wanneer er ánder nieuws komt.
Vandaag denk ik zelfs even: laat ik me er maar -in passieve zin- aan overgeven.
Het Radio 1 Journaal met Lucella Carasso bericht ook best leuk en dan zet ik de radio uit en pas na drie uur weer aan.
Ik heb dan de kus gemist maar dit wordt nog helemaal goed gemaakt in de avonduitzending van het Radio 1 Journaal dat opnieuw voor een kwart gaat over hét huwelijk. De júrk! De kús!
En daaraan, wordt beloofd, zal de Avondspits ook nog aandacht besteden.
Volgens mij zijn we nu in de fase overkill.
En wat ik me afvraag: er zijn natuurlijk idioten die alles met royalty dolletjes vinden.
En andere idioten die sowieso van alles enigjes vinden waar geen normaal mens met de pet bij kan.
Maar hoeveel ándere mensen hadden nou behoefte aan deze overdaad aan berichtgeving?
En… waaróm?
Ik heb weinig met de monarchie, maar heel veel met Engeland en zijn bewoners. Stiff upperlip en altijd in de plooi, maar intussen overlopend van dramatisch talent dat fraai in toom wordt gehouden. Ik heb dus gisteren niet naar de NOS gekeken, maar naar de BBC en ik heb er enorm van genoten. Van het interieur van de Abbey en de diepe bas van de aartsbisschop. Van de lieftallige Pippa die concurreert met de bruid. En dan dat langzaam volstromen van de Mall. Kun je je voorstellen dat een miljoen mensen samenstroomt op de Dam zonder dat daar ernstig gedonder van komt?
En dan nog een moment dat me lang zal bijblijven. Toen de stoet terugreed naar BP gebeurde dat in een razende snelheid, misschien om veiligheidsredenen, maar het zag er gevaarlijk
woest uit. De koets stuiterde op de weg, de vier paarden leken elk moment te kunnen gaan galopperen of steigeren. Het was een enorm dynamisch gezicht, ik zat op het puntje van mijn stoel: houdt de koetsier het nog, of wordt het een drama?
Maar kennelijk hield die man op de bok het niet alleen, ze hadden het gewoon zo bedacht, om welke reden dan ook. Gevaarlijk hard rijden in de wetenschap dat de man op de bok zijn kop koel houdt en die geweldige paardenkrachten in het gareel. Het was pump & cerenomy tot in het allerkleinste detail.