R. en ik waren naar Castor en Pollux.
Dat is een de hemel ingeprezen opera.
Beetje Händel-achtig.
Over een tweeling die meer met elkaar heeft dan met de vrouw van hun dromen (=dezelfde).
Zodat ze op het laatst met dank aan pappie Zeus het hemellichaam Tweelingen mogen worden.
O ja – sorry verliefde dame, tis niet anders en je kunt niet alles hebben.
Volgens de recensies was het een mooi uitgevoerde productie.
Mooi beeld, mooie kleren, mooie (moderne) balletten.
Dat was waar.
Alleen verveelden we ons al snel. En vonden we de balletten toen het nieuwtje er af was ook niet meer zo mooi.
Niet weggegaan in de pauze (zegt voor mij al heel wat) omdat ik dacht dat het nog wat kon worden. Maar wat het vooral werd: veel in het donker op het horloge turen of het al bijna voorbij was.
Het eten was wel gezellig.
Geef een reactie