Ok – ik heb uit slapheid een muis twee uur laten lijden.
En zie het maar voor je: creperend, schuimbekkend, stuiptrekkend lag-ie daar en ik dacht ´zal m´n tijd wel duren´.
Zo was het natuurlijk niet. Het diertje was in coma oid.
Lag bewegingloos. Leek al die tijd dood. Bleef alleen nog lang warm.
Maar ik zeg niet dat het zeker *niet* geleden heeft terwijl ik ´n verantwoordelijke verpleegster was.
Draag me dit dus gerust na.
En ieder ander had het beter gedaan.
Mn *jij* kritische lezer(es) zonder naam die dat hieronder commentte.
Een dier in doodsnood verkeerd in chocktoestand.
Die merkt er helemaal niks van.
Mensen die wat ernstigs meemaken weten dat ook nooit meer.
Dank je, Smurf.
Misschien wil de lezeres jou haar foonnr geven zodat je haar in voorkomende gevallen kunt bestellen om te doen wat nodig is, dat heeft ze er vast wel voor over.
Auw :o/
Ik zou het ook niet kunnen, noem me toch ook echt wel een dierenvriend.
Ligt aan de toestand, anders wordt het een tripje naar de dierenarts voor een verlossend spuitje.
We hebben ook wel muisjes terug gezet die niet geheel onbeschadigd waren, geen idee of die nog hersteld zijn.
Oeps, heb wel wat stof doen opwaaien. Het was een eerste reactie. Misschien had ik iets Jeanne-vriendelijker moeten zijn bij het formuleren ervan op haar bloedeigen weblog. Je m’excuse. Fijne avond allemaal (denk aan de diertjes… en de vingertjes)
Ik vind het zelf ook altijd moeilijk, of je een dier dat het niet meer gaat redden moet helpen of zijn eigen doodsproces moet laten.