Een week geleden had ik nog ‘moed’.
Misschien niet ‘goede moed’ maar ook niet helemaal ‘moed tegen beter weten in’.
Ik dacht serieus dat ik mogelijk vandaag zou kunnen vliegen.
Pas toen ik maandag wéér krimpend van de pijn opstond na een nacht met tig keer wakker worden omdat elke beweging pijn deed wist ik: dat wordt niks.
Vaak zet ik bij een reis vantevoren een paar foto’s klaar.
‘Bij de gate’ en ‘naar beneden kijkend’ etc.
Hierop had ik twee uur vanaf nu kunnen uitkijken. Mount Helen bij Portland.
Dan over de rivier. En dan landen op die plezierige, kleine luchthaven met die aardige mensen.
Daarna naar Alaska Airlines voor de vlucht naar Phoenix op stoel 7A.
Aan het raampje uitkijkend op de Grand Canyon.
Het heeft niet zo mogen zijn.
Nu maar ‘gewoon’ beter worden.
En dan op 20 september (wat is dat vér!) naar Phoenix via Detroit.
het is gewoon ellendig dat je niet gaan kon, ik hoop dat je snel wat minder pijn zal hebben
maar als ik het zo lees dan is het nog niet echt goed…en gelukkig vliegt de tijd ……