Mijn land

Ik ben geen Schermerse. Ik blijf import.
Toen ik hier net woonde deed ik ontzettend mijn best om erbij te horen (mijn man nog méér, dus dat hielp) maar het zit er niet in.
De klik is er niet. En ik word wild-woest als mensen die ik helemaal niet ken maar die toevallig binnen een straal van 2 km wonen opeens via de achterdeur in mijn keuken staan.
Wat hier ‘normaal’ is.
En eerst deden ze dat maar nu niet meer.
De godinzijdank.

Tot zover het dorp.
Maar de polder, die is van mij. En ik ben van de polder.
Vanochtend, toen ik naar buiten keek: sprookjesland. Zo mooi.
Mijn sprookjesland.

En soms denk ik: groter huis, meer afgelegen – dat zou wat wezen.
Maar meestal denk ik: dit is mijn stek.
Alleen meer ruimte voor het opslaan van de winkelvoorraad zou handig zijn.