#MeToo

Lang geleden, toen ik nog een feministische BN-er met B-status was (vergeleken met bv Anja Meulenbelt met A-status), schreef ik veel over verkrachting.
Twee boeken, veel artikelen.
Zowel in feministische bladen als in juridische bladen en ik maakte ook deel uit van een staatscommissie over het onderwerp.

Logisch dus dat de #MeToo-discussie mijn aandacht trok.
Ik deed er ook even aan mee met een eigen ‘ook ik’-verhaaltje.
Toen sloeg de sfeer om wat ongeveer gebeurde toen Jelle Brandt Corstius zich erin mengde.
Oordeelden we niet te snel? Trial by media. Wie moesten we geloven.

Ik wou nog meegaan met ‘wie moeten we geloven’ want het *is* vaak ook best ingewikkeld.
Maar nu zie ik op FaceBook ‘vrienden’ oprecht VALS zich uitlaten over degenen die #MeToo zeggen.
Alsof het valse klagers zijn die alleen op aandacht uit zijn.

Toen de eerste FB-vriend voorzichtig(!) twijfel uitte reageerde ik daarop ook voorzichtig en liet toen weten dat ik verder geen zin had in discussie via social media.
Maar die andere man! die plaatst kut-opmerkingen en kut-cartoons en ik weet niet wat ik moet doen.
Ontvrienden! is mijn eerste reactie.
Maar wie weet hoeveel ándere ‘vrienden’ hetzelfde vinden die dat wijselijk niet melden.
Hij woont in een ander land. Misschien verloopt de discussie daar anders.

We hebben liefde voor opera gemeen, die man en ik.
Voor nu heb ik de meldingen voor zijn berichten uitgezet.