Meewerken

Eind oktober vorig jaar werd ik geopereerd aan mijn Dupuytren-pink.
Het hielp niet erg.
Wat ik eerst niet zo’n ramp vond want ik wou de pink alleen maar recht hebben om zo door de douane in Amerika te komen (waar je je hand plat moet leggen op een kiosk).
En naar Amerika ging ik voorlopig toch niet meer.

Maar de pink gaat steeds krommer staan en wie weet (stop nooit met hopen) kan ik volgend jaar mei wél naar Amerika dus wou ik bespreken wat mijn opties zijn.
Mijn arts, de eigenaar van de kliniek, was pas eind oktober beschikbaar.
Maar dokter K. was er wél.
Zodat ik daarmee afsprak.

Het was een jonge knul.
Die er amper anderhalf jaar werkt.
En per direct een afspraak wou inplannen voor februari.
Waarbij *hij* een grondiger operatie zou doen.

Ik stelde wat vragen (maar niet genoeg).
Op de vragen die ik wel stelde, kwam amper of geen antwoord.
Zelf legde hij alles – vond ik – slecht uit.
Uit zichzelf.

Terugrijdend in de auto dacht ik: ik had betere vragen moeten stellen!
Maar ook: hij had beter moeten uitleggen.
En bovendien… is dat wel vertrouwd, een ingrijpende operatie aan mijn rechterhand door een rookie?
Had ik hem kunnen vragen hoe vaak hij die operatie al had uitgevoerd?

Ik ging malen en dacht: second opinion.
Van mijn eerste, eigen dokter.
Maar moet ik daar ivm de verzekering nu ook weer een nieuwe verwijzing voor halen?
Na weken uitstel bel ik op en de receptioniste zegt dat het geen probleem is en dat ze me boekt als ‘vervolg consult’.
Dat zal plaatsvinden eind oktober.