Meer muziek (en mannenhaar)

Vanavond was op dat raadselachtige nieuwe kanaal dat waarschijnlijk Brava.nl is (maar niet echt actueel in de gids vermeld) een concert gedirigeerd door Simon Rattle.
Bij het applaus dácht ik Angela Merkel in de zaal te zien zitten maar dat kan heel goed onzin zijn.

Ik viel in het concert bij het trio van de drie vrouwen uit Der Rosenkavalier.
De Marschallin die Octavian al aan het begin had gezegd dat hij haar ‘Heut’ oder Morgen’ zou verlaten (waaraan ze hem herinnert), het meisje Sophie dat wel/niet (afhankelijk van de productie) doorheeft dat er iets wás met (nu) háár Octavian en die Marschallin en Octavian die zich gedraagt als de knul die je door de plee zou willen trekken.
Omdat hij écht niet lijkt te begrijpen wat zijn vroegere geliefde (36) die hij heeft gedumpt voor de 16-jarige blom dwars zit.

De muziek was mooi, de Marschallin was mooi, Sophie werd gezongen door een véél te oude actrice/zangeres en Octavian was wel mooi maar ook geen spring chicken meer.
Ik hoop dat aan het slot een afkondiging wie=wie volgt maar het concert gaat door met een Johan Strauss-deuntje zoals in het Nieuwjaarsconcert niet zou misstaan. En ik zet uit.

Wat me óók opviel: dirigent Simon Rattle die ik zelf ooit 30 jaar geleden interviewde heeft nog steeds dezelfde prachtige krullenbol van destijds (alleen is-ie nu wit maar wat dóet dat ertoe, een prachtige krullenbol is een prachtige krullenbol).
Hij blijkt gehuwd met een meisje dat bijna 20 jaar jonger is en dat zou heel goed de mezzo in dit concert kunnen ziijn.
De sopranen achterhaal ik niet.

Maar over dat haar.
Hoe is het voor mannen, denk ik wel eens, om ouder te worden en een heerlijke krullenbol te hóuden die al dan niet wijzigt in kleur. Of om geleidelijk de haarlijn te zien verschuiven, de kruin te zien uitdunnen.
Is dat voor mannen wat voor ons de om-te-huilen-hangtieten zijn?