Loki

Toen ik gisteravond iets na half tien thuis kwam van de opera (in de pauze weggelopen omdat het niet leuk was en ik sowieso niet in de stemming ben voor vrolijke fratsen): geen Loki.
Niet op zijn toren en ook niet – wat ik eigenlijk had verwacht – direct achter het raam aan de achterkant zodat ik dat voor hem zou kunnen open doen.
Niks.
Ook geroepen in de achtertuin (geen kat) en veel lichten aangedaan zodat hij vanuit de verte zou kunnen zien dat ik thuis was.

Ruim een half uur later nóg eens geroepen en toen ook vanaf de voordeur.
En jawel: sprintend vanonder mijn auto, hevig mauwend en recht op zijn etensbak af.
Daarna heel zoet op de handdoek op mijn bureau en wanneer ik om twaalf uur eindelijk naar bed ga volgt hij me.
Tot vijf uur liggen we af en toe wat te aaien en te pruttelen en slaap ik eigenlijk best goed wetend dat wanneer ik mijn ogen open doe (wat best vaak gebeurt) ik mijn lieve wolbaal zal zien liggen.

Dan moet ik plassen en dat is voor Loki aanleiding om zich te vertreden in de buitenlucht zodat ik nu van elke mug (en dat zijn er véél wakker word/blijf) tot hij om zeven uur weer terug op bed komt.
Dan val ik in een onrustige slaap waaruit ik mezelf dwing te ontwaken wanneer ik eerst droom dat Loki letterlijk(!) een erg kleine kitten vermoordt en daarna dat kip Tosca een gruwelijke ziekte heeft en ik haar naar de dierenarts moet brengen om in te slapen.

(het gaat idd niet zo goed met me)