Loki

Als ik geluk heb komt Loki in de vroege ochtend even op bed.
Hij kruipt tegen me aan, hij legt zijn hoofdje en een voorpootje op mijn rechterbovenarm en spint zachtjes.
Ik weet ook wel dat dit (in elk geval: deels) is bedoeld om me wakker en uit bed en richting voeren te krijgen.
Maar hij tolereert het als ik wel een uur daarmee wácht.

Dat is dus als ik geluk heb.
Vanochtend: geen Loki op bed.
Wanneer ik om acht uur opsta: ook geen Loki op de tafel of op zijn toren.

Ik maak eten klaar voor de buitendieren, doe de schuurdeur open, Loki komt aanrennen en gaat in de keuken zitten voor zijn bakje.
Een sterker mens zou zeggen: ik ga nu de buitendieren voeren, over een minuut of tien ben jij aan de beurt.
Ik ben niet sterk dus ik voer eerst Loki.

Dán voer ik de buitendieren en wanneer ik weer binnen ben is mijn kattenvogel alweer gevlogen.
Sinds het besef dat dit zijn forever home is zich stevig in zijn hersentjes heeft gevestigd, is Loki steeds meer een echte, eigenzinnige kat aan het worden.