Liefde is een lastig ding

Wanneer ik vanochtend opsta kijk ik meteen uit het slaapkamerraam of Oscar nog in zijn eigen deel van de ren zit.
Dat zit hij.
Opluchting.
Want dan is hij er dus niet onderdoor gegraven om Coco corrigerende tikken te geven.

Beneden zie ik veel plukken haar (van Coco) in het Oscar-deel van de ren.
De ondernemende jongedame is zélf naar hem toe gegraven en heeft dat moeten bekopen met een pak slaag.
Nu zit ze in een uiterst hoekje onder een balk rechts (goed kijken – dan kun je haar zien).
En Oscar loopt macho te doen (denk ik).

Ik haal Coco weer naar het eigen terrein waar ze tot vanmiddag drie uur in haar reismandje blijft zitten.
Dan zoekt ze Oscar op en ik interpreteer me natuurlijk ook maar een slag in de rondte maar ik dénk dat ze hem uitdaagt.

Ze lopen wat rondjes samen langs het gaas.
Waarna ze allebei zoet gaan zitten op een meter van elkaar.

Ik heb er intussen alle mogelijke konijnensites op nageslagen en dit is ‘normaal’.
Zolang ze elkaar niet uitmoorden is er niets aan de hand.
Ze bepalen hun eigen tempo.

Welterusten konijntjes dus maar.