Opgelucht zou ik me nu kunnen voelen. Dat de lijdensweg van & Co en mij voorbij is.
Dat zij rust heeft.
En ik dus ook.
Het mag nog niet zo wezen.
Ik loop de schuur in en denk: waar is ze nou.
Ik zie haar drinkbakje en kom er niet toe het op te ruimen.
Ik neem Hillary en Janet Reno kwalijk dat zij haar *niet* missen (wat onzin is want ´missen´ is een concept dat kippenhersentjes alleen nodeloos upset zou maken).
Ik krijg een mailtje van iemand die belooft te bidden voor een gunstige wedergeboorte.
Wat lief bedoeld is maar dat dicht niet het gat in mijn hart.
Werkte het maar zo, hè? Als hier een kat doodgaat, zijn er altijd nog drie of vier over. Maar alles wat je in die dagen erna ziet is dat ene lege plekje. En je haalt nog tijden lang een etensbakje te veel uit de kast. Of je denkt dat je haar ziet en beseft dan een tel later dat dat niet kán. Oorverdovende stilte, verpletterende leegte.
Sterkte, een deel van je (dagelijks) leven is weg.
Ook na de dood van een dier moet je door een rouwproces.
Alleen mensen die een dier hebben uit verkeerde motieven(zo leuk voor de kinderen b.v.),gaan gewoon over tot de orde van de dag.
Ik ga maar niet tellen,maar ik denk dat ik een keer of 20 afscheid heb moeten nemen.
De enige gedachte die me troostte was,ik ben goed voor hem/haar geweest.
juist dat lege plekje maakt het zo moeilijk…