Zes weken was Kopan weg (ziekenboeg bij werkster E.) en eerlijk gezegd: ik miste hem niet.
Maar wanneer E. hem vanochtend uit het hooi vist en in het mandje doet voor naar de dierenarts voel ik warme gevoelens: dág lief klein mannetje.
Waarna we een half uur in de file staan, een kwartier in de wachtkamer zitten en dan wordt er ook nog eens een ultraviolette lamp op hem gericht.
Uitslag: onder mijn handen worstelt een boze, bange maar kerngezonde cavia.
Weer een half uur in de auto en dan: thuis.
Waar Kopan eenmaal uit het mandje de hele ren doorcrosst voor hij doorheeft dat hij een hok in kan.
En weer uit.
1 voor 1 ‘begroet’ (nou ja: besnuffelt) hij zijn 9 vriendinnen. Die het wel ok vinden dat hij er weer is maar om nou te zeggen dat ze opgetogen reageren: nee.
Liever eten ze hooi.
Prachtige foto’s oude herinneringen aan onze cavia komen weer boven.
Ik kijk graag naar ze.
Dat is 1 reden waarom ik hoop dat het snel beter weer wordt. Dan ga ik er lekker naast zitten.
Prachtige foto’s. En fijn dat Kopan weer helemaal beter is.
Prachtige reportage! En heerlijk dat het stel weer compleet is! 🙂
Leuk! Hahaha geef de dames eens ongelijk dat ze liever van het hooi smikkelen.
En daar is ze weer: Gerda! (denk hier een smilie met een hartje bij)