Om kwart over zes sta ik al naast de ren van Jozef en Otje.
Liggen ze innig omstrengeld? Nee.
De hele dag houd ik ze in de gaten.
Jozef zit op 1 huisje, Otje zit op ander huisje.
Dan zit Otje *in* dat andere huisje. En dan in het prieeltje.
Dan weer elk op een huisje, konten naar elkaar toe.
Regelmatig sta ik ernaast met de camera in de aanslag.
Maar deze ren ligt onder bomen met veel bladeren en het is bovendien een donkere dag.
Alle kiekjes zijn extreem vaag.
En wanneer ze opeens de neusjes tegen elkaar duwen en elkaar diep in de ogen kijken (voordat Otje gaat sprinten en Jozef er weer achteraan gaat) heb ik net de camera niet klaar.
Denkend dat ze er wel aan toe zijn en om ze wat meer variatie in het rennen te gunnen knip ik het achterste deel van de afrastering ook los.
Jozef onderzoekt de nieuwe situatie en stelt (denk ik) vast dat het hem bekend voorkomt.
Bij het volgende sprintje komt hij dus uit een hoek die Otje niet verwacht. Zodat (?) zij op hem gaat rijden en dan holt ze weer hard weg en hij er achteraan en dan gaan ze allebei op 1 meter afstand van elkaar zitten hijgen.
Tien minuten later: op een meter afstand van elkaar net doen of ze elkaar niet zien.
Een half uur later: elk bovenop het eigen huisje.
Wat duidelijk is veranderd: Otje is niet meer bang voor mij. Wanneer ik tegen haar praat, luistert ze door de oortjes aandachtig in mijn richting te bewegen. Lekkere hapjes wil ze inspecteren en ev. aannemen.
We hebben nog niet echt ontdekt wat ze lekker vindt – dat is jammer.
Die twee maken het wel heel erg spannend! Mooi om te lezen. Ik gok dat ze nog een paar daagjes nodig hebben om lekker klef te worden.
Gewoon terugbrengen die Otje!
😉
Ik maak een grapje, maar dat heb ik echt eens met iemand meegemaakt, ‘het gaat niet, ze vinden elkaar niet leuk’.
Die had een koppeltje en ze een keer jongen laten krijgen (fout, maar wel allemaal zelf gehouden). En daarna de man laten castreren.
Die 2 negeerden elkaar toen ook en dat heeft ze helemaal verkeerd opgevat. Dus setje weer uit elkaar gehaald en die moesten hun leven apart van elkaar slijten 🙁
Volgens mij vinden ze elkaar leuk 🙂
Ik zie de voorzichtige toenadering en liefst zou ik ze in elkaars armpjes dwingen maar ja – ze bedenken het natuurlijk wél zelf!