Konijn (oud en nieuw)

Het onbeholpen slechte afscheid van Potter zit me nog steeds erg dwars.
Waarbij ik moet zeggen dat ik er tot nu toe zelden bij bleef als een dier dood ging.
Ik dacht: een dier (niet-kat) ontleent daar niets aan. En zelf vind ik de dood eng.

Dit is veranderd sinds Eebje stierf waar ik bij was.
Ik vond dat een gruwelijk maar waardevol moment.
Toch heb ik daarna nog een cavia bij de dokter laten inslapen op het moment dat het de dokter uitkwam.

Waarom ik dat gisteren niet wou weet ik eigenlijk niet.
Misschien was het iets in mij misschien in Potter misschien in die dierenarts. Maar ik wou niet dat mijn konijn tot het spoedspreekuur voorbij was ergens in een doos werd neergelegd tot deze Evert aan ‘m toekwam.

Zodat ik met Potter wachtte op het eind dat alsmaar niet kwam. En dan kan het vind ik écht niet dat de dierenarts intussen de gegevens invult (nee: dat kan wel) maar dan m’n mail-adres vraagt en zegt dat het er eigenlijk niet toe doet en dan steeds verkeerd noteert wat ik dicteer en maar blijft herhalen en proberen en zeggen dat het er niet toe doet maar… Terwijl ik m’n konijn sta te aaien en oplet of het nog ademt.

Nou ja. Tot zover Potter. Met z’n zachte velletje en z’n lieve kopje en snoezige pootjes en z’n vriendin die nu alleen is.
Zodat ik mailde naar Lilian van de Knaagdierenopvang of ze een leuke nieuwe vriend voor Bella Donna weet.
Ja, mailt die terug. Er zijn een hoop gecastreerde mannen. Ik mag er 1 uitkiezen. En zij zal morgen (dan is ze daar) ook eens kijken.
Ik mail: kies jij maar.
Omdat ze in de Opvang die dieren kénnen. Verder dan ‘ziet er leuk uit’. En omdat ik ook een zwak heb voor ‘zit hier al erg lang en niemand wil hem hebben’.
Over een week is R. weer hier. Dan kunnen we Hem halen.