Kluun heeft een prijs gewonnen.
Voor ´n boek over ´n vrouw die kanker kreeg en dat hij toen vreemd ging.
Menno Reemeijer is bij de prijsuitreiking en vraagt vrouwen (die hebben nl. het meest op Kluun gestemd) naar het waaróm.
´Ze´ (voor zover er een ´ze´ is als je een paar mensen een microfoon voorhoudt) hadden eerst moeite met het boek maar vonden hem toen toch wel lief.
Ik heb het boek niet gelezen, wel de recensies.
En als ik iets begrijp is dat als je geliefde kanker heeft en aan het doodgaan is je daar *niet* 200% mee bezig wil zijn.
Kluun kreeg een relatie met een andere vrouw.
Is-ie nu mee getrouwd.
Ik voel me ongemakkelijk.
En ik ben bang dat het komt door allemaal oneigenlijke motieven zoals die ik zelf graag had gehad en wat zou het fijn zijn als het leven helder en duidelijk en zwart en wit was.
Na eenmaal eerder het boek weggelegd te hebben, heb ik het toch onlangs uitgelezen. Ik begreep er niets van. Een man die tijdens de ziekte van zijn vrouw er op los wipt (althans dat heb ik begrepen) en er nog bijna trots over schrijft ook. Een man die tijdens de ziekte op reis gaat en lol gaat maken. Ik begreep er niets van. Sommige stukken zijn mooi en pakkend geschreven. Vooral het einde waar hij beschrijft hoe de huisarts wiebelend op het waterbed de injectie(s) moet toedienen is erg indrukwekkend. Maar ik begrijp niets van die Kluun met zijn gedrag tijdens het ziekbed. En er dan nog zo over schrijven ook? Ik ga het vervolg in ieder geval niet lezen.
Nogmaals: ik heb het (bewust) niet gelezen.
Wel kan ik me voorstellen dat je als je partner dood aan het gaan is wég wil van die nare situatie. Dat herken ik.
Maar wat jij beschrijft dat snap ik niet.
Misschien een ingebouwde schakel met ‘fatsoen’?
Volgens mij zit er nog een heel boek in jou, Jeanne. Volledig los van wat je van dat andere boek zou vinden.
Ik heb beide boeken gelezen en ik moet zeggen dat ik me af en toe behoorlijk zat te ergeren!
Ik heb nog nooit zo vaak “wat een lul”geroepen.
Maar toch…ik had nog nooit een boek gelezen,waarbij ik regelmatig moest slikken.
En dat was bij “komt een vrouw”wel het geval.
En voor de volledigheid;hij schenkt die prijs aan Pink Ribbon.
Ik heb er alleen van gehoord.
Het is absurd, je moet altijd je partner steunen, en daar past dan alleen gezamelijk plezier bij, en gezamelijk verdriet en van alles.
Maar dat zou dan misschien een saai boek zijn.
De vrouwtjes die zo met hem dwepen, hebben waarschijnlijk zelf geen borstkanker, maar zouden misschien de plaats van de minnares willen innemen.
Het boek is een trap na, voor vrouwen met borstkanker.Smullen van andermans leed, vreemdgaan.
Zullen ze het nog zo’n goed boek vinden als ze zelf borstkanker krijgen, en hun eventuele man hetzelfde doet als die kl**tzak?
Ik heb het boek wel gelezen, maar de bekering waar ik die vrouwen op de radio over hoorde, dat ze de hoofdpersoon later toch wel begrepen en zo, nee, bepaald niet.
Daarnaast vond ik het matig geschreven. En het is al een ‘oud’ boek, maar dat geldt voor de meeste kandidaten geloof ik.