Keihard

Femke en Agnes slapen in de schuur.
Zolang ze hier zijn.
Omdat ik de eerste keer dat ze dat wouen ‘ach gossie, nou, vooruit dan maar’ dacht.

Het betekent wel dat als ik ‘s avonds uit ga ik de achterdeur met een soort klem-met-slotje open moet laten. Niet echt goed beveiligd.
En dat ik elke ochtend wanneer het licht wordt de achterdeur moet openen om de dames de vrijheid te gunnen.

Dat eerste (‘uit’ gaan) komt niet zo vaak voor.
Maar het daglicht is er steeds vroeger en op de zondag betekent dat nu om kwart over zeven (uiterlijk!) naar beneden.
En na elke werkdag om half zes op en zaterdag om half zeven zou zondag uitslapen toch wel hartstikke leuk zijn.
Tot half negen ofzo.

Vandaag, het is mooi weer, ik heb het erover met N. en ik besluit tot *keihard* zijn zodat ik de achterdeur om tien voor zes afsluit.
Waarna ik Femke en Agnes vanuit de woonkamer begluur.
En hoop dat ze bedenken dat ze bij Hillary & Co op stok kunnen.

Maar ze ijsberen voor de deur. En pikken dan wat eten. En ijsberen nog eens. En worden erg onrustig.
En ik wéét dat ik moet denken: tis best mooi weer en kruip bij de andere kippen of op de houtstapel of anders in een boom.

Ik kán het niet.
Om kwart over zes doe ik dus de achterdeur open en haasten Femke en Agnes zich naar de hooi-strostapel, doe ik de achterdeur achter ze op slot en zeg een variant op “Jeanne zegt sorry”.
(en Jeanne zal jullie morgen om kwart over zeven weer naar buiten laten – uiterlijk)