Kalfjes

Ik ben niet dol op (lees: heb gruwelijk de pest aan) mensen die vol zijn van zichzelf.
Zoals, ik noem maar iemand, Yvon Jaspers.

Als het kan mijd ik haar op de televisie maar gisteren viel ik per ongeluk in haar programma omdat het zat tussen Oogappels (wat ik wel kijk) en Pauw en De Wit (idem).
‘Kijk mij eens mooi en leuk zijn’-Jaspers bezoekt kritiekloos boeren in Texas.
Zoals een giga farm met kleine(!) kalfjes in afgezonderde hokjes waar via een fles vanaf de buitenkant melk aan wordt toegediend (hoezo sociaal wezen en moederliefde?!).

Het moet mij pijn om naar te kijken ook omdat ik bij elk geroofd kalfje denk aan de moeder die haar kind is afgepakt.
En aan Wakker Dier die met vergelijkbare filmpjes ons afraadt produkten van Campina te kopen. Omdat moeder en kind daarvoor ook zo worden gemarteld.

“Is hier geen Partij voor de Dieren” stelt Jaspers een vraag die mogelijk is bedoeld om zeikerds zoals mij te paaien – zonder dat ze er een vraag laat staan kritiek aan koppelt.
Nou, er is zoiets als Peta, zegt de boerin – einde onderwerp.

Ik zeg maar zo etc anders ga ik met zeer onbetamelijk taalgebruik heel hard vloeken.