Vroeger (tot anderhalf, twee jaar geleden) was ik een tv-junk.
Om vier uur ging de tv aan, ik keek tot tien uur en wat erna kwam nam ik op en keek ik terug de volgende avond of de avond erna als er dan niet iets was dat ik absoluut niet wou missen.
Toen vond ik tv nog steeds leuk maar kwam ik er minder toe vanwege Fanlog.
In Amerika genoot ik dan van onbekommerd tv hángen. Ah – écht genot. Ik had er de tijd voor. Niets hóefde, lekker luxe de ene Law & Order na de andere ER en dan Friends en Golden Girls en een heerlijke tearjerker film.
Nu kan ik kwa tijd op de zaterdagavond helemaal onderuit gaan. Te beginnen met Sexy (als ik dan niet nadut van het R1J), dan Janet Dickinson Model Agency, daarna Cold Case, vervolgens Without a Trace en dan ook nog Nip/Tuck.
Maar al tijdens Cold Case heb ik geen zin meer. Wat niet ligt aan het programma.
Ook House – een favoriet – kijk ik meer niet dan wel uit.
Ik vind er gewoon niet zoveel meer aan, aan televisie.
Hoe veranderlijk is dit mens.
ga je straks de US nieuwlezers ook fotograveren? 😉
Anderson Cooper fotografeer ik graag (heb ik hier ook wel foto’s van staan).
Maar ik weet het eigenlijk nog niet.
Als ik daar bén komen de ideeën wel.
Klinkt bekend. In mijn geval is het een soort ‘innerlijke onrust’geloof ik. Ik probeer mezelf nu soms wel eens te ‘dwingen’ om een aflevering van iets te bekijken dat ik normaal gesproken echt leuk vind/vond. Via de laptop met een koptelefoon op wil het nog wel eens lukken. Dan kan ik echt genieten van ‘grey’s’ of ‘house’ op de DVD. Via de computer iets op DVD bekijken lukt al niet en ER via de DVD in de woonkamer bekijken geef ik ook na 10 minuten al op. Geen idee waarom. Ik denk dus innerlijke onrust.
“Innerlijke onrust” klinkt vertrouwd.