José Bros is een Spaanse tenor die in 1992 voor het eerst optrad met Edita Gruberova.
Hij is niet haar ‘vaste’ tenor maar ze zingen wel regelmatig samen.
In november zie ik hem voor het eerst in Baden-Baden.
In de concertante uitvoering van La Straniera.
De hard-core fans waar ik toen naast zat keken me in de pauze verwachtingsvol aan: had ik José niet fan-tas-tisch gevonden?!
Eerlijk gezegd: nee.
Maar ik voelde me in dat gezelschap zo onzeker dat ik vast iets vaags heb gezegd of wie weet zelfs gelogen.
Mijn indruk: hij zingt vooral hárd.
Eergisteren was ik dus voorbereid op ‘die valt tegen’.
Maar in deze rol viel hij me heel erg mee, in een duet met Sonia Ganassi zelfs méér dan mee.
Terwijl ik en velen met mij in de warme gang bij de kleedkamer van Edita staan te wachten, verschijnt opeens José Bros.
Veel fans, vooral vrouwen, duiken op hem af.
José kust elk van hen, jong of oud, mooi of lelijk, 3x teder op de wangen en praat even met ze.
Willen ze een handtekening? Tuurlijk! Nog één? Prima.
Op de foto? Ook al best!
Geduldig poseert José Bros en voert dan nog een kort afrondend gesprekje tot hij de vólgende vrouwelijke fan evenveel aandacht geeft.
Waarbij hij kijkt alsof hij niets fijner vindt dan met elk van hen van gedachten te wisselen en hij nog nooit zo verrassend is gecomplimenteerd als door jóu… ja, jóu.
Ik ben geen fan.
Maar zelfs op mij werkt het aanstekelijk.
Zal ik… aarzel ik.
Doe maar, zegt R.
Maar ik vind het toch te schijnheilig en volsta ermee het leuke Mexicaanse meisje dat zucht “I am so shy” in zijn richting te duwen terwijl hij al is weggelopen.
Vraag het maar! En ze vraagt en ze draaien zich naar mij om zodat ik met haar camera een foto neem en nee! wacht even! zeg ik – voor alle zekerheid nóg één.
Snel gekeken en: perfect gelukt.
Ik wou dat ik fan was van iemand die haar fans net zo lief tegemoet trad, dacht ik daarna.
Maar natuurlijk kan niet iedereen de charme hebben van de mediterrane man.
Geef een reactie