Als ik niet droom dat ik mijn eindexamen niet heb gehaald, droom ik dat ik er ‘niet bij hoor’.
Vannacht had ik weer zo’n droom.
Ik was te eten bij mijn voormalige schoonfamilie = de familie van Lodewijk.
Enkele mensen waren aardig. Maar de belangrijkste mensen waren ongelooflijk vals, zo vals dat ik maar weg ging.
Vandaag mail ik met de vrouw (Chris) die me heeft uitgenodigd mee te gaan naar Edita Gruberova in Baden-Baden.
Me uitdagend. Was ik wel een ‘hard core fan’?!
En van het een kwam toen het ander waarvan ik nu al geruime tijd zeer veel spijt heb.
Vandaag mail ik om concretere afspraken te maken.
Waar treffen we elkaar? Voor de voorstelling of op de stoelen (dat laatste).
En hoe doet zij dat met eten? Want vóór de voorstelling is wel heel vroeg als die om 18.00 uur begint maar als we na 21.30 uur nog anderhalf uur wachten tot ZIJ het theater heeft verlaten en is toegejuicht en handtekeningen heeft uitgedeeld, dan wordt het toch wel heel erg laat.
En wat zegt Chris? Dat zij na de voorstelling met een aantal hard-core fans gaat eten.
Waar ik niet bij hoor.
Zodat ik eerst even check of ze écht bedoelt dat ik niet mee mag en dat klopt want de hard-core fans zijn tevens ‘friends’ (ik niet).
Dus mail ik dat ik dan na het toejuichen van Edita zal wegsluipen.
Wat ik zelf behoorlijk zielig vind klinken zodat ik stiekem hoop dat zij terugmailt: welnee, joh! tuurlijk ga jij gewoon mee!
Maar dat doet ze niet.
Misselijk van Chris. Zegt meer over haar dan over jou.
Maar Jeanne,
zou je het niet vreslijk vnden uitgenodigd te worden, al die mensen, doodeng toch, of niet?
Ja – dat zeg ik nu ook tegen mezelf.
Maar ik sta tot het moment dat die mensen met elkaar gaan eten wel anderhalf uur samen met ze te wachten bij de artiestenuitgang.
Maar dat is idd de manier waarop ik mezelf tracht op te vrolijken (…): wie weet hoe vreselijk ik het eten met de groep anders had gevonden.
Zelf ga ik regelmatig naar Milaan of Rome voor concerten, en ja dan ga ik altijd alleen.
Mijn ervaring is dat je altijd wel leuke mensen treft daar, mits je jezelf daar voor open stelt. De laatste keer dat ik naar een concert in Milaan ging was afgelopen Mei. Eenmaal daar aangekomen een kort gesprekje gehad met iemand die werkte in het hotel, en die had een broer die naar hetzelfde concert de volgende avond ging. Of ik zin had om eventueel mee te gaan met hem en wat vrienden van hem. Totaal onbekenden voor mij, maar ach…ik zie dat als een uitdaging en weer een overwinning op mezelf.
Neemt niet weg dat ik heel goed begrijp wat jij nu doormaakt en dat je er als een berg tegenop ziet. Maar Jeanne…….die avond zie jij wel jouw Idool…en dat is echt een geweldige ervaring !
Ik ben zo benieuwd hoe je het gaat ervaren !
In ieder geval zal ik aan je denken 🙂
Ik denk dat wat jij beschrijft, Henk, is wat ik in mijn hoofd had toen ik ‘ja’ zei.
‘Een uitdaging en een overwinning op mezelf’ om met onbekenden naar een concert te gaan – maar dan moeten die onbekenden ook wel veel zin hebben om met *mij* dat te ondernemen.
Het liefst wou ik nu dat ik mijn kaartje kon ruilen zodat ik helemaal NIETS met deze hard core fans die neerkijken op absolute beginners als ik te maken zou hoeven hebben.