Ik heb gebeld

Ik heb (minstens) tien omtrekkende bewegingen gemaakt.
Ik heb gekeken of andere motels in Boulder City in aanmerking kwamen voor drie nachten verblijf.
Ik heb een wijdere cirkel om het gebied getrokken op zoek naar een motel of apartement dat mogelijk in aanmerking kwam.
Ik was vanmiddag een minuut verwijderd van boeken bij de Quality Inn in Boulder City (met balkon uitkijkend over Lake Mead).

Toen dacht ik: nu bel je.
Ik belde. En ik weet weer waarom dat zo zwaar valt. Want opeens schieten me de meest simpele Engelse uitdrukkingen niet te binnen.
Versta ik niets. Snáp ik niets.
Geneer ik me dood en zoek naar de steen om me onder te verbergen.

Maar ik heb gereserveerd.
Van 12 oktober tot 15 oktober. Inchecken om 14 uur.
Tot drie dagen ervoor kosteloos annuleren. En zodra ik in september in Amerika ben het nummer van mijn prepaid doorgeven.

Wel 10x vermeld ik dat ik vriendin was van Karen.
En de groeten gedaan aan Jamie (=eigenares) die de jonge vrouw aan de telefoon (haar dochter) zou overbrengen.
Ze heeft me Kamer 4 beloofd.
Dat stond zelfs in hun computer. Dat ik (al anderhalf jaar daar niet geweest) een voorkeur heb voor die kamer.

Ik had verwacht dat er nu een last van me zou zijn afgevallen.
Dat is het ook wel een beetje.
Maar vooral schrok ik van hoe krakkemikkig ik Engels spreek wanneer ‘in het nauw’.