Naar de Plusmarkt waar voor me uit een katje naar binnen loopt.
Cypers met witte voetjes en een wit befje. Mager. Erg mager.
"Is hij van jullie?" vraag ik aan de vrouw van de drogist.
Nee. Van de Plusmarkt dan. Ook niet. En de kat wordt weer buiten gezet.
"Hij was hier gisteren ook al," vertelt een vrouw me. En heen en weer pratend vinden we allemaal dat er iets moet gebeuren en iemand moet iets doen en morgen misschien.
Thuis denk ik: iemand is ik.
Dus bel ik de Dierenbescherming Alkmaar.
Die noteren de gegevens van de kat en van mij. En willen dat ik hem (of haar? Niet goed gekeken) een bandje omdoe met "Van wie is deze kat?" en een telefoonnummer want ze willen eerst zeker weten dat ze niet een kat van de straat plukken die toch van iemand is.
De Plusmarkt gebeld. Gevraagd naar Helga aan wie ik net nog heb toevertrouwd dat ik mijn katten rosbief voer.
Zij zal de kat een bandje omdoen.
Mijn telefoonnummer komt erop.
Is ook wel logisch.
Ik heb me verantwoordelijk gemaakt.
ben je guus, eebje en sammie er al op aan het voorbereiden dat ze wellicht kats gezelschap
krijgen?
van de plusmarkt uit gezien is niets logischer dan
jouw telefoonnummer op het bandje: wat is nou bevorderlijker voor hun rosbiefverkoop? 🙂
pas maar op; voor je het weet blijkt niemand eigenaar te zijn van dat arme ding; en katjes schuiven minder gemakkelijk aan dan caven
ik kan niet ontkennen dat ik erover nadenk.
stel dat *naar het asiel* het enige alternatief
blijkt te zijn: zie jij jezelf dat zeggen/doen? 🙂
ik heb het eens gehad in het land van maas en waal. een (naar schatting) zes weken oud katje
was zijn huis kwijt & liep verloren door het dorp.
toen ik mijn hand naar hem uitstak sprong hij spinnend in mijn armen. op dat moment begreep ik
opeens hoe die ouwe vrouwtjes waar je wel over in
de krant leest, aan 35 katten zijn gekomen. net zo min als zij ben ik erop gebouwd om ‘nee’ te zeggen tegen iemand ‘nee’ te zeggen die spinnend in mijn armen springt. 😉
maar ik zat tegelijk met een reusachtig probleem:
mijn eigen kater had me erop uitgezocht dat ik een
mens alleen was, zonder kinderen of poezen. dat
was al eens gebleken, ik had net een ander huis
gevonden voor het poesje dat ik tot zijn verdriet
als gezelschap voor hem in huis had gehaald.
godlof werd het verloren katje later op de dag gevonden door zijn eigen huismensen, maar anders…
zou het niet makkelijker zijn wanneer er al
meer katten in huis zijn?
Misschien lost het probleem zichzelf op.
En van mijn katten is alleen Guus lief voor andere katten. Althans voor kittens was hij altijd heel lief.
In de tuin vecht hij wel (wordt er met hem gevochten).
Waarom denk je dat dat kattebeest nou net voor jou uit de winkel binnen liep?
Die kat heeft jou allang uitgekozen hoor!
hahaha o jee. binnenkort dus een plaatje van een nieuw poezenbeest? ik heb nog een ontzettend zielig zwart/wit konijntje die gedumpt is op het gesticht. echt een schatje, komt naar je toe en is tam. wil geen gras eten, dat is hij/zij natuurlijk niet gewend. ziehulug?
Kan me voorstellen dat je jouw naam op het bandje hebt gezte maar kan me zo voorstellen dat je het ook zelf wel in huis wilt halen…moeilijk….Porky is ook absluut geen andere kattenvriend, daarom heb ik er maar één want anders……;-)
Wat Conny al zegt: ’t is niet voor niets dat dat beestje voor jóuw voeten terecht kwam. En mocht hij/zij blÃÂjven ronddwalen in het winkelcentrum en steeds jouw blikveld binnenwandelen, dan is daar een reden voor. En als ’t katje om de een of andere reden bij jou *hoort*, zal het waarschijnlijk óók bij je drietal horen.
Als die mensen op vakantie zijn en een onhandige oppas hebben heb ik niet het recht ze hun kat af te pakken.