Idolen

De laatste jaren was mijn idool Edita Gruberova.
Pas recent ontdekte ik dat mijn grote idool daarvóór, Nelly Miricioiu, nog steeds optreedt en Masterclasses geeft.
De optredens zijn niet meer zo frequent en niet meer in de Grote Zalen en Huizen, maar ze zingt nog wel.

Nelly Miricioiu zit op Facebook.
En is daar erg toegankelijk.
Plaatsen mensen clandestien gemaakte opnames van haar op YouTube? Leuk! vindt ze dat.
Want soms kent ze die zelf niet eens en zo kunnen in elk geval de fans die er niet bij konden zijn er ook van genieten.

Edita Gruberova vindt het hele internet maar niks.
Ze dóet er ook niet aan.
En, heeft ze laten weten, ze háát YouTube.

Ruim twee maanden geleden start ik op Facebook een Fangroup voor Nelly Miricioiu.
‘Funclub’ noemt zij die zelf en ze doet er actief aan mee.
Maak ik (matige, onscherpe) foto’s van haar en vraag ik of ik die mag publiceren, dan zegt ze: natuurlijk! maar vermeld wel even de naam van de leerlingen. Ze waren nl gemaakt tijdens een Masterclass.

Dit itt Edita die van de vrouw die háár Fanpage bijhoudt *eist* dat ze alle foto’s eerst ter goedkeuring aan haar voorlegt en dan zeer kritisch schift.
Wat getuigt van weinig realisme, want waar iedereen een mobieltje heeft en alles direct op de sociale media kwakt houd je die ene foto met onderkin en wallen tóch niet tegen.

Het zal duidelijk zijn: als persoon waardeer ik Nelly Miricioiu vele malen meer dan Edita Gruberova.
(ik heb het nog niet eens over de ongeïnteresseerde manier waarop Frau Gruberova na voorstellingen haar fans te woord staat)

Maar: ik heb kaartjes voor een opera met Gruberova in Zürich.
En heb kaartjes aangevraagd voor nog een opera in München.
Goed zingen doet ze wel.
Ik zal dus zeker gaan.

Maar het kadootje dat ik haar had willen geven en in Boedapest bij me had (toen wachtten de fans voor niets want “she had left the building”) gaat niet meer mee.
Ik ben daar gek om nóg meer geld dan voor de tickets, de reis en het hotel voor haar uit te geven.
Waarderen doet Frau G het toch niet.