Identificatie

Hebben vrouwen dat nou meer dan mannen dat als ze naar een film of serie kijken ze zich met iemand identificeren?

Ik kom erop omdat ik sinds kort weer kijk naar Ally McBeal dat lang was op een tijd dat ik Radio 1 Journaal luisterde. Nu kan het weer en voor de derde of meer keer volg ik Ally en waan ik me háár terwijl ik – echt – niet bij benadering zo neurotisch ben en ook niet zo dun.

Zelfde verhaal met Sex and the City. Daar ben ik Miranda.
Of misschien bén ik haar niet maar die vind ik het aardigst.

Eigenlijk begon het allemaal met Brooke.
Brooke in The Bold and the Beautiful.
The girl from the valley, from ‘the wrong side of the tracks’, die zó graag bij die andere side of the tracks wou horen.
Niet dat ik dat nou per se wou. Maar ik herkende wel heel erg het ‘wrong side of the tracks’.
En gaande de Bold identificeerde ik me meer met eerst haar ‘zou wel erbij willen horen’ en toen meer haar valsigheid – die ik niet zo vals vond omdat ik haar begreep – en glorieerde ik met haar prestaties die haar positie daar vestigden.

Eeuwig dwars gezeten door het loeder Stephanie (nieuw rijke kouwe kak). En zgn softere wijven als Karen (heette ze zo?) en Taylor.

O ja. En verder voel ik me ook erg Dorothy in The Golden Girls.