R. en ik waren naar I Puritani.
De recensies leken veelbelovend. De kritiek was dat het wat ouderwets was. Maar de Operastichting is zo vaak zo raar modern (traditionele opera’s die spelen in gevangenkampen of gekkenhuizen) dat ik dacht: ha, lekker, gewoon opera zoals het hoort.
Het bleek meer: opera zoals het op z’n meest traditioneel kan zijn.
Met acteren met grote gebaren, sterren die vooral met zichzelf bezig zijn, zeer rudimentair acteren, een diva die een paar keer extreem hard krijst (wat dan voor emotie moet doorgaan).
De muziek van I Puritani is wel mooi. Erg mooi. Ik kan ‘m dromen.
Ooit draaide ik de LP heel vaak.
Om kwart over tien ging ik weg. Iets voor elf was ik thuis.
Achter de deur stonden Sammie en Guus.
Ik hoefde niet zoals anders Eebje te gaan wekken. Eebje die wanneer ik het laat maakte vast naar bed ging, zich erbij neerleggend dat eten er die avond blijkbaar niet in zat.
Geef een reactie