Vorige week overkwam het me weer. Schoolbank.
“We zaten samen op de lagere school, hoe gáát het toch met je?”
En o got dacht ik zeker omdat ik me de klasgenoot niet direct voor de geest kon halen.
Hoewel. Was zij niet de tweelingzus van dat meisje dat mede dankzij blijven zitten vroeg borstjes had en de jongens in haar bloesje liet kijken? Dat was ze.
(ik checkte op naam – niet op herinnering aan het zusje)
En hoewel we nooit bevriend waren wil ik niet onbeleefd zijn. Dus vertel ik iets van mezelf en verwijs naar Fanlog waar ook een portretje staat met een foto en – hoe gaat het met jou en met je zusje.
Geen reactie.
Wat is het toch met die mensen? Waarom dan contact leggen en vragen hoe het met *mij* gaat? Of verwachten ze een ander antwoord?
“Ik heb tien kinderen, een bordeel, een call center, ik survival in een hutje zonder stroom en water maar mét internet?”
Knap hoor Jeanne,doe ik je niet na! Maar eh….hoe gaat het met je? 😉
Ik heb trouwens géén kinderen,géén bordeel,géén call center en ik heb gewoon stroom en water in mijn 2 kamerwoning. En ik heb pas sinds één jaar internet! Maar ik vermoed dat je niet echt op dit bericht zit te wachten……;-)
Herkenbaar. Een berichtje van iemand via Schoolbank, leuk. We mailen elkaar twee keer en daarna krijg ik vrij snel de vraag waarom ik niet weer terugmail. Oh, tuurlijk, ik zal er eens even voor gaan zitten. Aardig mailtje in elkaar geflanst, niet te lang, niet te kort, interesse getoond. Nooit meer iets op gehoord. 🙂
Ik heb daar geen ervaring mee, iedereen zal me wel vergeten zijn, en zo hoort het ook.
@ Karin T: 1 jaar internet????
@ Karin (2): ik denk telkens ‘laat ik maar gewoon niet aan beginnen’ maar wil niet onbeleefd zijn en dan gaat het dus telkens zo.
@ Smurf: dat kan ik me dus echt niet voorstellen, dat mensen jou vergeten zijn.
Ja,AL 1 jaar internet……..althans een volwaardige pc met internet. Ik had eerst een netbox (=geen pc) waarmee ik via mijn tv kon internetten,uitvinding van KPN,flop want uiteindelijk kon ik er alleen mijn email nog mee lezen/versturen, al die flash en andere internetnieuwigheden kon hij gewoon niet aan. Toch heb ik het ding zo’n 6 jaar gehad. Sinds begin 2006 heb ik een echte pc,en ik ben zwaar verslaafd! Ik lees niet meer en de tv kan ook wel weg!
😉
@ Jeanne: erg eigenlijk, dat we (ja, ik ook) nog steeds dingen doen om maar niet onbeleefd over te komen.
@ Karin T: Leuke verslaving, hè? 😉 Wel jammer dat het lezen er bij inschiet, vind ik zelf. Tv-kijken op de computer vind ik wèl weer leuk. En handig dat programma’s automatisch opgenomen worden.