Begin mei een mail van de Opvang in Heiloo: ze hebben een mannetjescaaf binnengekregen.
Zó zielig. Amper een half jaar, totaal verwaarloosd, ónder de mijt, zo kaal dat niet was vast te stellen welk (haar)type hij was. En ernstig ondervoed.
Vraag: zou ik hem als haremhouder willen aannemen.
Nadat hij was hersteld.
Wat een tijd zou duren.
Antw: ja.
En het duurt een tijd want die mijt blijkt hardnekkig maar zondag – daar is-ie dan.
Joep verstopt zich eerst onder een hok.
Dan doet hij een halfslachtige poging caaf Samantha te bespringen die zich met een schoudergebaar van ‘mallerd’ aan hem onttrekt.
Daarna bedenkt hij dat hij hier helemaal prima zit alleen vindt hij mij nogal eng.
Zodat hij zich verschanst als ik eten breng en pas aanschuift wanneer ik buiten beeld ben.
Tot vandaag.
Twee dagen later.
De haremhouder maakt deel uit van de groep.
Van balletjes is trouwens niks meer te merken – testosteron heeft hij achtergelaten bij de deur/in de Opvang.
Geef een reactie