Guus is ziek

Guus is ziek.
Niet kermend van pijn ziek, ook niet wegkruipend onder de bank ziek.
Maar wel: niet komen eten ziek. En sinds 5 uur vanmiddag niet meer beneden geweest ziek.

Daarvóór (tot een uur of drie, vier zeker) was hij oké.
Vanochtend was hij gewoon zichzelf. Begin middag wou hij nog mee-eten van het tweede ons rosbief.
Toen ging hij even naar buiten (doet hij altijd na de rosbief) en toen ging hij slapen op bed.

De avondmaaltijd hoefde hij niet.
Maar hij had natuurlijk al rosbief gehad en mogelijk ook al elders hier en daar een hapje.
De hele avond breng ik hem bezoekjes.
Ik zie hem slapen, diepe slaap. Midden op het dekbed. *Niet* verstopt.
Ik aai en praat en probeer te doorgronden hoe hij zich voelt.
Niet zo lekker. Warme oortjes. Kleine oogjes.
Hij kijkt even op, spint vriendelijk (wat, weet ik, *niet* betekent dat hij gelukkig is) en hij wil slapen.

Ik denk -verstandig- : dit hebben we allemaal wel eens.
Gewoon niet-zo-lekker.
En als ik meer aan Guus ga prutsen en wakker maken en frummelen zoekt hij een ander plekje.
Terwijl hij op bed wil liggen en ik op bed hem dicht bij me heb.

Zorgen maken om je dier.
Het enige dat mogelijk erger is, is zorgen maken om je kind.