Greta

Vanochtend dacht ik Greta te slim af te zijn.
Ik had een grote bak drinkwater in hun uitloopje gezet en graan gestrooid en dacht: dan eten ze daar en na een kwartier moet Greta haar ei leggen en als ik haar dan niet eruit heb gelaten doet ze dat gewoon in het leghok.

Om kwart voor zes vanochtend beginnen Greta en Klaartje met jammeren.
Niet fijn aangezien ik zoals meestal pas tegen half twaalf  ga slapen.
Ik denk: hou vol.
Ze drinken water, ze pikken graantjes, ze zetten het ‘zeur-en-zeik’-knopje vast wel om.

Een half uur later ben ik doodmoe maar zeer wakker want niks ervan.
Zeur, zeik, jammer! Hoezo water, hoezo graan, ze MOETEN eruit.
En wel NU.

Ik geef op.
Ik ga naar beneden en laat ze vrij.

Klaartje en An gaan eten en drinken (hetzelfde graan, hetzelfde water maar nu op het terrasje achter het huis).
Greta stormt naar de achtertuin.
Ik *zie* de samengeknepen billen niet, maar ik voel ze bijna wél.
Daar ontdekt ze dat haar nest is afgeschermd door een plank.

Greta wordt gek.
Ze krijst, ze springt, ze doet zo raar dat ik bang ben dat ze dadelijk met een stomme sprong in de sloot belandt.
Dan gaat ze hollen.
Ik hóóp dat ze holt naar het leghok en haar ei deponeert waar het hoort.
Maar ze rent de hele tuin door, alsof ze zoekt naar dat ene plekje waar ze dan wél haar ei kwijt kan.
Zodat ik denk: ik haal het plankje weg.
Want nu weet ik tenminste waar ze haar eieren verstopt en anders heeft ze dadelijk een nieuwe plek.

Terwijl ik zgn achteloos over de ren van de caven gebogen sta te loeren naar Greta’s nest: geen Greta.
Zodra ik weg ben: een ei.

En dit lijkt nu ‘alles onder controle’ maar de volgende stap is natuurlijk: broeds.