Gluren naar de buren – ik doe het al een tijdje (via de camera) en sommigen vatten het op als dat ik mensen naar wie ik gluur/kiek belachelijk wil maken.
Dat is niet zo.
Andere mensen fascineren me.
Vanuit de verte. Te dichtbij wil ik ze niet hebben.
Maar ik kijk graag naar ze, denk over ze, fantaseer, bedenk een beeld hoe ze misschien zijn.
En ook geeft het een kick te bespieden. Dat zij niet weten dat ik kijk. En al helemaal niet dat ik fotografeer.
Stout voel ik me dan.
Ik neem een risico. Dat iemand naar me toe komt en me stijf vloekt en wat maak je me nou.
Waarop ik dan niks kan zeggen.
Als het lukt zo’n foto word ik even high.
Als ik toch niet durf zeg ik ‘trut’ tegen mezelf.
En als ik wel de foto neem maar met de camera op te veraf stel ik mezelf diep teleur.
Nou ja – tis niet zo simpel dus, ik en Gluren naar de Buren.
En bij sommige foto’s zal ik uitleggen wat ik toen voelde en bedoelde en bij de meeste niet.
Geef een reactie