Geslagen

Sammie slaat me weer.
De vorige keer was twee maanden geleden en de keer ervoor was eind augustus.

Verder is hij allerliefst.
Hij knuffelt graag en veel en kruipt ’s nachts tegen mijn gezicht net onder de dekens.
Het liefst ligt hij dan met zijn volle drie (?) kilo op mijn hand en spinnen maar.

Maandagochtend toen ik toch al bijna wou opstaan ging hij op me zitten en haalde uit.
Een klein haaltje. Net boven mijn mond. Klein wondje. Mocht geen naam hebben.
Zodat ik besloot wel goed op mijn dominantie te letten (geen hapjes achter meneer aandragen, hem steeds als tweede voeren).
En verder de kop in het zand te steken resp. er het beste van te hopen.

Vannacht om vier uur springt hij op bed. Ik schuif een beetje op zodat hij kan kiezen tussen op het dekbed tegen me aan liggen of tegen mijn gezicht.
Pets! hard en doelgericht op mijn voorhoofd. Bloed.
Meteen erna springt hij weg. Een half uur later: daar is hij weer.
Ik durf niet te gaan slapen.

Vannacht weer de slaapkamerdeur dicht.
Zó zielig voor Guus. Ook voor mij trouwens.
Maar er zit niets anders op.