Liefde is… als je een getekend poppetje bent ongeveer alles van de ander het eerst de krant laten lezen tot de ander een op het strand gevonden schelpje presenteren.
Geluk is… ik zou het niet weten.
Maar net sta ik een half uur te kijken naar mijn caafjes en alle elf storten ze zich op het eten en proberen lekkere hapjes mee te sleuren voor privé opeten en rukken ze elkaar heerlijkheden uit de bek en slurpen ze aan hooi en dartelen ze rond.
Ik zie een paar bullies maar ik zie geen sissies.
Wat ik zie zijn elf caven die na – wat is het – vier, vijf dagen een gesettelde cavengemeenschap vormen.
Of zij gelukkig zijn weet ik niet.
Ik ontleen er wel geluk aan.
En ja, aan de man van mijn wildste fantasieën die opeens zou bedenken dat ik ook de vrouw van zijn dromen ben zou ik vast méér geluk ontlenen.
Maar ik doe het hier dus maar even mee.
Ik word al extreem gelukkig bij het zien van een dikke hommel die zijn uiterste best doet om ieder stuifmeelkorreltje uit de nauwbemeten bloempjes van de springbalsemien te peuren.
Als ik extreem eerlijk ben,hou ik meer van dieren dan van mensen.
Ik ook – denk ik.
En toch, en toch.
Nooit meer een man in m’n armen.
Bij de gedachte daaraan word ik toch ook weer niet vrolijk.
En Conny, als ik me goed herinner: jij hébt er 1.
Mijn mooiste momenten beleef ik ook als mijn katten genieten. En als de zon onder gaat en het ineens zo sereen stÃl wordt. En als ik merels zie badderen in een regenplas. Kleurige kraaltjes in het grijze snoer van alledag.
(Okee, en dan nóg iets. Maar dat schrijf ik hier niet op en ook dát blijft vooralsnog bij van die kleine momentjes.)