Opeens, eind middag, zie ik Bella Donna als een gek gaan jagen op de caafjes die alle kanten op stuiven. O got – niet wéér (zoals precies een jaar geleden toen we om die reden de achterren in tweeën deelden).
Ik ren erheen, deel hapjes uit, veel hapjes, lekkere hapjes. En wanneer Bella Donna wéér een caaf aanvliegt geef ik haar een tik. Niet een harde klap. Niet een oorveeg. Meer een wegduw-gebaar. Maar amper heb ik het gedaan of ik schaam me dood. Want ik sla mijn dieren niet! Zelfs niet wanneer mijn dieren andere dieren slaan.
Dus probeer ik het volgens de pappen en nathouden en belonen en proberen af te leiden methode met extra lekkere hapjes. Mm. Die accepteert ze. Maar ze denkt er zo te zien het hare van (dat kunnen konijnen érg goed).
Wat ik verder ook probeer: Caaf Carla zie ik niet meer. Ook niet wanneer ik officieel ga voeren. Zodat ik me zorgen maak. Maar ik dwing mezelf te wachten tot morgen.
Wie weet is alles dan weer normaal.
Precies een jaar geleden zeg je. Het zouden lente-hormonen kunnen zijn.